3.5 aylık bebeğim var tamda koronavirusun pik yaptığı donemde dunyaya geldi ve bende bazı korkular kaldı.bebegimi hic hava alsın diye bile dışarı cıkarmıyorum.esim alisveris yapiyor.ne ozel aracimiz var kafa dinleyelim ıssız yere gidelim diye nede bebek arabası alabildik arabaya atıyım gezdireyim oda yok.aslinda herşeye rağmen evimde bebeğimle mutluyum bazen balkona guneslendirmek icin cıkarıyorum.fakat komşularım cok laf ediyorlarmış arkamdan,cok yakın bulduğum bir komşum soyledi.aslinda hic umursamadım.fakat dun ilk defa bahceye cıktığımda bana bebeğini heralde 2 yasinda goreceğiz diye nisbet yaptilar,bitaneside bebeğinin bingildagi kapanmaz yazık falan dedi.bu arada sosyal mesafeye hic dikkat etmiyorlar surekli sigara iciyorlar.bide ilk hastaneden geldiğimde bebeği gormek istediler ben koronadan dolayı uyuyor diye uzak tuttum eve gectim.sanirim bu duruma da bozuldular.eve geldim kendimi kotu hidsettim.sanki yanlarına arada inmek zorunda gibi değişik bir duygu.bu arada gecelere kadar sokakta cay yapıp oturuyorlar.dedikodu yapıyorlar.bende yeni doğum yaptığım icin sakinlik istiyorum.cok acık sozluler,mudahil insanlar onlarin ortamlarında mutlu değilim.yinede biraz indirsemmi diye kafam karıştı paylaşmak istedim