Belki başlık bazılarına bi tuhaf gelmitir ozelliklede bir suru insanin akrabalarından fersah fersah kacarken benim bu basligi atmis olmam...

Hatırlayamadım ama belki bu kısmina daha onceki konularımda değinmiş olabilirim kendimi bildim bileli annem babamin ailesine karşı babam annemin ailesine karşı hep mesafeli oldu arada nasibini alan biz cocuklar olduk. Akrabalık ilişkilerimiz pek gelişmedi anne tarafına bayramlarda duğunlerde vs giderdik cocuklukta buyuklerle dayılar teyzelerle muhabbet hal hayırdan oteye gitmez kuzenlerle iyiydi ama buyudukce girişlerimiz seyreklesti bağlarımız sosyal medya uzerinden ilerledi ama severim coğunu

Baba tarafına gelince bi amcam haric aynı sokakta otururduk onlarla diğerleriyle yine duğun bayramda anca goruşebiliriz yada kırk yılın başı tum sulalenin bi araya gelmelerinde aynı sokaktaki kuzenlerimle iyiydik fakat annem ve yengem sıkıntı yaşayıp kusunce kuzenlerde ayaklarını kestiler bizim aramızda herhangi bi sıkıntı olmadı ama oylece bizlerde koptuk. Sonra başka bi amcam onların karsisindaki binada ev aldı o kuzenlerle birbirilerine gidip geliyorlar.

Ben her iki taraftaki kuzenlerlede hep iyi olmaya calıştım hastalıklarında sordum duğunlerinde iyi gunlerinde hep yanlarında olmaya calıştım.Baba tarafındaki kuzenlerime daha yakındım hep iyi gunlerinde hep destek olmaya calıştım arayip sormaya gayret ettim ama şimdi bakıyorumda her iki tarafın da aslında neredeyse hic umurlarında degilim. Bakıyorum şehir dışından gelenler oluyor toplasiyor akıllarına terlikli gelsn yok kimse demez ki hadi toplandık sizde gelin yada toplaşıp size gelelim ama toplanmalarda
Story ustune story paylasilir kardeşlerim pek umursamazlar ama ben cok uzuluyorum bu duruma hayatımda akraba ilişkileri icin o kadar cabalamışımdır ki ama sanirim kimsenin umrunda degilim

Bu duruma cok uzuluyorum ozellikle o paylaşılan durumları falan gordukce icime okuz oturuyor sanki aslında kabul etmem lazım kimsenin umrunda olmadigimi ama hala uzulmekten kendimi alamıyorum.arkadaslarimin akraba ilişkilerini gorunce oyle imreniyorum ki anlatamam.
Arkadaşlarım falan var kuzenlerle oyle iyiler ki bi araya geldikleri zamsn imreniyorum sağolsunlar arada bir davet ediyorlar oyle hosuma gidiyor ki yani hep cağırsalar yok demem herhalde pikniğe gezmeye gittiklerinde fotoğraf gorunce keske bizlerde oyle olabilsek diye ic geciriyorum.

Kardeşlerimin umrunda değil onlara gore sacmaliyorum onlarla bu derdimi paylaşamıyorum bile zatwn yle yskin degiliz maalesef kardeşlerimle yakin olsak belki bu kadar akraba duşkunu olmazdım.

Arkadaşların yok mu derseniz sukur var ama kucuk bi şehirdeyim coğu is icin bursalar tayin zamanı heosi birer birer gidiyorlar birgun burda yalnız kalacağının farkındayım buda ayri bi uzuntu veriyor bu kadar yalnızlık bana cok fazla geliyor