Duğunume 20 gunden bile az bir zaman kala nişan attık.Aileler arasında maddi ve manevi yonlerden epey fark vardı yine de birbirimizi seviyoeuz cozebiliriz sanmıştım. Duğune cok az zaman kala birden sorunlar coğaldı iyi olsunlar gucenmesinler onlara zor gelmesin diye yaptığım her şey kotu oldu.Hem maddi yonden hem ailesel yonden (annesi ve babas ayri) onlara sorun olmayacak şekilde davranmaya calıştım coğu zaman ailemi karşıma aldım. Duğun alışverişle hep tek başıma uğraştım beni bir gun bile arayıp kızım bir ihtiyacın var mı diye sormayan insanlar bizi hesaba almadı diye sorun cıkardılar.oysa benim yardıma cok ihtiyacım vardı hem dedem vefat ettiği icin hem de zaten corona var diye duğunu mevlutlu yapalım dedik ilk başta bunu sorun etmeyenler birden sıkıntı cıkardılar işte sadece nikah olacakmış onlara gore değilmiş zaten pandemi varmış akrabaları gelemezmiş(pandemi olmasada gelmeyeceklerdi zaten) . İc anadolu kulturune sahip bir ailem var nişanlıma kac kez bunu kabul etmeyeceklerini buradaki insnalar icin en azından benim etrafımdakiler icin bunun yanlış anlaşılır bir durum olduğunu anlatmaya calışmama rağmen surekli sorun cıkardı en son bu sorunlar aileye yansıdı bu surec boyunca nişanlım beni muhattabı dahi bilmedi hatalarımı duzeltip anlarsam goruşeceğini soyledi duğune az kaldı gururun gereği yok işler buyumeden kapataşıp diye kac kez aradıysam yalvarıp ağladıysamda dinlemedi.En sonunda ayrıldık ayrılık konuşmasını bile biz yapmadık evlilik hazırlıklarında yalnız olduğum gibi burada da yalnızdım. Nişanlamadan once cok iyi anlaştığım sanki dunyanın en iyi en durust en sevecen insanı beni asla uzmez dediğim kişi kalbimi bin parcaya boldu gercekten kalbim kırık deniliyor ya ben oyle derin hissediyoeum ki daha onceden bu cumleyi kurduğum her şey cok basitmiş.Bir mesaj bile yazmadı bana beni oyle bir karanlığa bıraktı ki şimdi kendime cok kızıyorum.kendimi butun insanlardan soyutlayıp derdimi sevincimi ilk onunla paylaştığım icin beni mutsuz eden o olmasına rağmen yine teselli etsin diye onu arıyorum.bu his ne zaman gececek bilmiyorum 7 24 ağlamıyorum ama hic kimseyi gormek istemiyorum kendimi bir odaya kapattım butun gunumu neredeyse orada geciriyorum ailem kızıyor deniyorum fakat baska turlusu elimden gelmiyor.Psikoloğa mı gitmek gerekli bilmiyorum namaza başladım ama kafam namaz kılarken bile dolu bu psikolojiden yalnız kalmış değersizlik hissinden nasıl kurtulabilirim ?