Acıkcası nasıl bir başlık yazacağımı bulamadım. 5 senedir araba kullanıyorum. Once ailemin arabasını kullandım. Daha sonra birikimimle, biraz da borcla kendime sıfır bir arac aldım. Allah olmayan, isteyen herkese nasip etsin. Ancak surekli olarak birilerinin şoforu gibiyim. Bu konuda şikayetci olmamaya calışsam bile nefsim sinirlerim izin vermiyor bazen. Şu an bile komşuyu bekliyorum hastanenin onunde. Bir saat surecekmiş tahlil sonucları filan. Oturduğumuz yerden hastaneye, hastaneden de oturduğumuz yere surekli otobus var. İşe giderken beni hastaneye bırakır mısın diyenler ya da otobus gelmedi beni hastanenin onunden alır mısın diyenler... imkanı olmayan kişiler demiyor bunu. Hepsinin imkanları var. Bazen sinirlendiğim icin de cok kızıyorum kendime, uzuluyorum ama oyle anlar oluyor ki enayi miyim ben diyorum kendi kendime. İnsanlar imkanları varken neden hayatını onemsemeden bunu yaparlar ki? Şu an hastaneye getirdiğim komşunun yanında refakatcisi de var. İsteseler işleri bittikten sonra otobusle kapılarının onune kadar gidebilirler ancak cayır cayır sıcakta kan tahlili sonucunun cıkmasını ve gelmelerini bekliyorum. Hayır de diyeceksiniz diyemiyorum. Bir keresinde işteyken komşu aradı durakta uzun suredir beklemiş otobus gelmemiş. Cıkarken beni alır mısın diye. O zaman da boyle sinirlenmiştim. Hastane calıştığım yere cok cok yakın değil. Allah rızası icin neyse tamam diyorum ama bazen ciddi anlamda sinirlerim bozuluyor. Sadece bir ic dokuş bu. Gidiş geliş 20 kilometre uzaklıktaki hastaneye hic işim yokken, otobusler de varken gelip uzerine saatlerce beklemek galiba nefsime ağır geldi bugun. Halletmem gereken işlerim de var. Gece olsa, ya da imkan olmasa neyse diyeceğim. Arabam olmadığı zaman işe giderken de, acil bir işim olduğunda da hicbir zaman aynı guzergahta giden veya gitmeyen kimseye beni bırakır mısın demedim. Gece cok acil rahatsızlandığımda ambulansı cağırttım aileme. Birinden keyfi bir şey istemek hic hoşuma gitmemiştir şimdiye kadar. Belki kızıp tepki gosterenler olacaktır ama başkalarının o kadar cok acil olmayan ve imkan bulunan durumları icin o kadar cok zaman harcadım ki doldum taştım sanırım. Bu durumu yaşayan var mı? Kendimi neyse Allah rızası icin yardım ediyorum diye teselli etsem de bazen sinirleniyorum. Sonra da sinirlendiğim icin pişmanlık yaşıyorum.