10 yıldır uyeyim buraya.
Nişandı, evlilikti, cocuktu derken milyon tane konu actım. Bir donem cok pişman olsam da şimdi donup okuyorum ve hayatımın ne kadar acınası ve boş uğraşlarla gectiğini duşunuyorum.

Cocuk sonrası gittikce sağlamlaşan bir boşanma isteğim var. Bunu kendisine cat pat acsam da elle tutulur bir şey olmadan karşısına ciddi ciddi dikilmek istemiyorum hazırlıklı olmak adına.

Herkes bilmek zorunda değil elbette, bilmeyen tanımayanlar icin hoduk bir adamı sevip evlendim ve kacınılmaz sona bir de cocuk dahil ettim. Kendim de cok muthiş insan olmasam da hak ettiğimden fazla haksızlığa uğradığımı ve yalnız bırakıldığımı duşunuyorum. Yine her anne gibi başta oğlumun psikolojisini sonra gecim olayını duşunerek ne yapacağımı cok da bilemez haldeyim. Boşandığımda yuksek ihtimal ailemin yanına gideceğim ve oğlumun babasıyla cok da goruşebileceğini zannetmiyorum. Yani benden boşanınca oğlunu da evlatlıktan cıkarmış bir adam olacak karşımda. Ben bu durumu dengeleyemem ve ne gibi tahribatlar doğurabilir endişeliyim. Şu an evet baba olmasa da olur hatta olmasın modunda oğlum. Surekli gergin ve surekli yanlış mesajlar veren biri olduğu icin resmen onu sevmiyor ayrıntılara girmeyeceğim. İlgisiz değil ama ona karşı da hot hot ve her an yanında olmayacağını, her koşulda sevmeyeceğini, oturursa, yemeğini bitirirse her şeyin iyi hoş yoksa kotu olacağını hissettiriyor kısacası. Bebekken kolay ama zaman gectikce karşıma ne gibi sorunlar cıkacak, ne kadar kalbi kırılacak, bana kızacak mı, babasını ne kadar isteyecek bilemiyorum.

Ailemin yanında olmak cocuğum icin ne kadar iyi olacak? Annem aşırı otoriter ve dediğim dedik bir kadın. Ben kendi hayatım adına bunun sıkıntısını cok cektim ve karakterime de işlendi ama cocuğuma oyle olmaması icin ustun bir caba sarfediyorum. Annemin ve babamın yansımaları var sonucta bende de. Şimdi oraya gidince bugun eşimin negagatif etkilerini yok etmek icin uğraşırken aileminkiyle uğraşmak zorunda kalacağım. Başka ve bilmediğim şehre yerleşmem mumkun değil. Ayrı ev acmam da cok olası gorunmuyor. Diğer yandan bitmemiş bir suru borc var zaten.

Tek başıma cocuk bakmak değil ama cocuğumu tek bırakıyor olmak ve şimdiden geleceği icin turlu sorunlar yukluyor olmak zihnimi cok yoruyor.

Bu zamana kadar en derin sorunlarımda kimse olmadı yanımda, bir omuzda rahatlayabildiğimi, ağlayabildiğimi bilmem. O yuzden sanırım 10 yıldır ne zaman sıkılsam buraya konu actım. Bu da oyle bir konu oldu işte.

Guncelleme:
ar konuyu havada bırakmayayım dedim.
Ailemin yanında geldim yaklaşık 2 haftadır buradayım. Bu surecte ailemin yanında veya yakınında asla olamayacağımı anladım. Evet destekleri var ama bambaşka dunyaların insanlarıyız.
Neyse eşimle beni bırakmadan onceki son gun konuştum. Bu şekilde olmayacağını, eğer boyle devam edecekse kesinlikle boşanmak istediğimi belirttim. Oldukca şaşırdı, ona gore sorun yokmuş. Boşanmak istemiyormuş. Kendi acısından da anlattı bazı şeyleri, hatalarımı kabullendim. Ozellikle cocukla ilgili endişelerimi dile getirdim, o da kabul etti. Yani ilk defa karşılıklı konuşup anlaştık 2 haftadır sıkıntı yok zaten yan yana da değiliz. Gidince ne olacak bilemiyorum ama daha anlayışlı gorunuyoruz ikimiz de.