Merhaba. Hic uzatmadan konuya gireceğim. 21 yaşında sevgisinden gozu korermiş biri olarak, yapacağınız yorumlarla beynimdeki fırtınalara artık bir son vermek istiyorum. Sırtımı her dakika sıvazlayacak biri yok yanımda. Tek başıma yapamıyorum. Burayı buldum ve derdimi sizlerle paylaşmak istedim.
Bir senedir suren bir ilişkim var. Ayrı şehirler de yaşıyoruz. Aslında kendime yemin etmiştim hayatıma kimseyi sokmayacağıma dair ama yeminimi bozmuş oldum. Aptallık..
Her neyse, o başka bir şehir de universite okuyor bende acıktan okuyorum. Aydan aya yuzyuze goruşmelerimiz oluyor. Pek sık değil. Aslında bunu sıklaştırabiliriz, fakat o pek yanaşmıyor. 2 saatlik yolu gozunde buyuten bir insan olduğu icin...
Ben bu insana bir bucuk yılımı verdim. Onunla gercekleştirmek istediğim bir dolu liste halinde sıralı şeyler var. Ben bu istekler karşısında can atarken onda gorduğum isteksizlik zoruma gidiyor. Mesela guzel bir gun gecirelim diye sinema icin teklifte bulunmuştum. Hatta yemek olsun sinema masrafları olsun ben karşılayacağımı soylemiştim. Teklifimi ilk başta kabul etmedi ama sonra ben tepki gosterince kabul etti.
Tek bu değil. Okuduğu şehre gitmek istedim. Vakit gecirmek icin bir saat de olsa yuzunu gorecektim. Gelmemi istemedi. Yolu bahane etti, oysa bineceğim bir otobus ve okuduğu şehre bircok kez gidip geldim. Ailemi bahane etti. Ailem bana guveniyor ki annemle de konuşmuştum babamla da izin de vermişlerdi.
" Olsun, sen yine de gelme. Geleceksin de ne olacak, bir saatimiz dışarı da gecer. " demişti. Yuzunu gorsem tenine değsem benim icin yeterdi.
Okuldayken benden habersiz yaptığı bir cok şey de oldu. Sınıftaki bir kızla okul cıkışı (sozde) odev icin kafeye gitmişlerdi. Benim de o gun hastaneye gitmem gerekiyordu. Ne şanssızlıktır ki bineceğim otobus de erken kalkmıştı. Hatta o gun tacize uğradım. O gunu hic unutmam. Korkudan depar atarak uzaklaşmıştım. Annemi Babamı aradım ulaşamadım. Eve gidene kadar biriyle konuşmak istiyordum. Yalnız hissetmemek icin. Onu aradım ve meşgule attı. İcim de bir şuphe uyanınca dedim yok o oyle yapmaz. Haberim olur demiştim. Telefonu beşinci calışında actı ve arkadan kız sesi gulme sesleri. Beynimden aşağı kaynar sular dokuldu. Actığı gibi kapattım. O gun ne yazdım ne de aradım. Ve konuştuğumuz zaman da bana ne var ki bunda taciz edildin diye o an yanına mı ışınlanicaktım demişti. Ve bircok şey daha...
Ben gercekten anlamıyorum. Anlam veremiyorum. Beni aldatıyor mu diye duşunmeden edemiyorum. Gunumuz sadece yazışmakla geciyor. Aramaz, ozlem icerikli kelimeler asla kurmaz. Sevgi sozcukleri asla kullanmaz. Ve şimdi buluşmak istediğimi soylediğim zaman koronayı bahane ediyor. Oysa bir hafta once koye gidip fındık topladı. Dun dışarı cıktı sahile gitti koronayı duşunen insan. Bana akıl veril ne yapacağımı şaşırdım. Her gece ağlayarak uyuyorum. Okuldaki arkadaşlarına yazıp sozde "x kişisinden ayrıldım. Oğrenmek istediğim birkac şey var. X kişisi şunu şunu yaptı mı? Hicbir kızla takıldı mı? " gibisinden mesajlar atmak istiyorum. Bu beni kucuk duşurur mu? Duşurse bile bilmedğim şeyleri oğrenmiş olucam. Ve kafam da ki bu soru işaretleriyle yaşamaktansa gercekleri oğrenip yolumu ayırıcam. Of of