merhabalar arkadaşlar

28 Temmuz'da bir ameliyat gecirdim. Pek onemli değil ama bir haftalık falan istirahat ettim yine de biraz ağrılarım oluyor. Bu surecte eşim hep yanımdaydı. Maalesef işlerinden dolayı şehir dışına gitmesi gerekti. Ama problem şu, şehir dışında 15 gun yerine 5 gun kalıp da halledebilir yani. İşini falan karıştırmıyorum sadece konuyu acıklamak amacıyla boyle yazmam gerekiyor. Kalan 10 gun benim yanıma donebilir. Ama o seneye olan iznini duşunup 10 gun daha calışıp seneye mesela 20 gun rahat tatil yapayım diye duşunuyor. Bu surecte ben tek başımayım. Ocak ayından beri kullandığım ilacların etkisiyle mi bilmiyorum galiba depresyona girdim. Ruh halim surekli değişiyor. Hormon ilacları olduğundan depresif haller ve intihar meyli gibi yan etkilerini okudum ilacların. Tek de kalsam evde, dışarı da cıksam uzerimden atamıyorum. Meşgalelerim de var, hayvan besliyorum, ciceklerim var, bol bol kitap okuyorum ama aşırı yorgun ve halsizlik yaşıyorum. Hayattan keyif alamıyorum ve eşime ağlaya ağlaya nolur gel seneye olan iznini duşunme benim yanımda ol sana ihtiyacım var diye defalarca soyledim. En sonunda dedim ben intihar duşuncelerinden kurtulamıyorum nolur gel. Bunu demeden once insan gibi gelir misin hayatım nolur biraz sıkıntılıyım yanımda ol 10 gun daha beni tek bırakma dediğimde sanki hani dunyanın en onemli adamı, ona deli gibi aşığım, onsuz yapamıyorum gibi hissetti. Halbuki oyle değil. Herkesin yerini dolduracak bir başkası bulunur. Ben psikolojik olarak sıkıntılı bir donemden gectiğim icin yanımda olsun istedim. Sonunda patronuyla bugun konuştu, gelecek. Ama bu sefer de bana tavır yapıyor. Telefonda kısa tuttu tamam geliyorum goruşuruz falan. Zorla ava giden itten fayda gelmez misali.
Bana onerebileceğiniz bir psikolog var mı? Sizce neden boyle bir ruh hali icindeyim? Bir de yanlış anlamayın asla ama asla fiilen hicbir yanlışım olmadı ama aklıma cok sacma sapan işler geliyor.
Eskiden tanıdığım insanları bulup (hicbiriyle bir munasebetim olmadı) onları gizliden takip etmeye başladım. Aile fotoğraflarına, mutluluklarına falan bakıyorum. Mesela eskiden bana ilgisi olan bir arkadaş vardı aklımdan şunlar geciyor. Bu adam acaba hala beni seviyor mu? Acaba ben boşansam tekrar mutlu olur muyum falan gibi. Sonra silkeleniyorum Allah belanı versin kalk elini yuzunu yıka sacmalama diyorum vicdan azabından ağlıyorum. Dua ediyorum zikir cekiyorum bu vesveselerden kurtulmak icin cabalıyorum. Sizce ben yavaştan bakırkoyluk mu oluyorum? Lutfen dalga gecmeyin zor durumda olduğum icin yazdım. Belki de bir psikologdan destek almalıyım.