Merhaba arkadaşlar,
Sizlerle hem hislerimi paylaşmak hemde icinden cikamadigim bir durum hakkında fikir almak istiyorum.Yaklasik 1 ay once bebeğim oldu.Esimle hamilelik sureci benim sağlık sorunlarım ve pandeminden dolayı biraz sıkıntılı gecti.Bu surecte bana inanılmaz destek oldu,ilgi gosterdi.Yemek,ev işleri derken buyuk caba verdi.Pandemiden dolayı da işleri sekteye ugrayincada evde hep birlikte vakit gecirdik.Ancak dogum olduktan sonra bu durum yavaş yavaş azalmaya başladı.Bebegimizin etrafında fir donuyor ve cok evhamlı,cok stresli soz konusu bebeğimiz olunca.Ama aynı şekilde de benden uzak.Cinsellik icin cok yakın ve cok istekli ancak gunluk o her zamanki yakınlığı hissedemiyorum.Ufacik şeyler de cabuk ofkeleniyor.Ev işleri ve yemek konusunda bana laf carpıyor.En ufak bi gerginlikte etrafindaki eşyalara vuruyor.Bana cok cabuk ofkeleniyor.Aslinda baba olma mutluluğu ile bulutların ustunde.Bu cok guzel.Issiz kaldığı donemde de bu donemde de ona hep destek.oldum.Onu maddi anlamda uzecek bi talebim olmadı.Altlatacagimizi ve bebeğimizin yuvamıza bereketle geleceğini soylerim.Buna da yurekten inanıyorum.Ama bana nedensiz ofkesini anlamıyorum ve uzuluyorum.