Merhaba buraya daha once actığım konularımı hatırlayınca şimdiki aklım olsa hic kafama takmazdım..
1 temmuzda ailemle karadeniz şehrine gezmeye giderken arabamla kaza yaptım, ucurumdan yuvarlandık ve babamı kaybettim. Kucağımda verdi son nefesini daha 49 yaşındaydı. Annemin bacağı kırıldı o gunden beri ameliyatlı yatıyor 1 ay daha ustune basmayacak. Ben hemşireyim işe başladım 2 hafta oldu tam kafam dağılır işime odaklanırım derken dun corona testim pozitif cıktı ustelik evde 2 teyzem ve cocukları var annemden dolayı ve ben artık kendimle dahi anlaşamıyorum. İyi miyim değilim, kotuyum diyemem babamı atlatamıyorum her sabah sanki gercek değilmiş gibi uyanıyorum ama gercek yuzume vuruyor. Guclu bi karaktere sahibim kendimi hic bi zaman tamamen bırakmadım onun omrunun orada bittiğinin bilincindeyim zaten kalp yetmezliği hastasıydı ve son 2 ayda 12 kilo kaybetmişti mutlu bir adam değildi bazı haksızlıklara uğradı ama yine de o benim canım babamdı ve onsuz bi hayatla nasıl başa cıkarım bilmiyorum. Normalde inanılmaz pozitif her anı şukurle ve neşe ile gecen biriyimdir cok sevilirim aynı babam gibi o da oyleydi. Nişanlıyım seneye duğunum var ha olur mu olmaz mı onu da bilmiyorum hic bişeye dair umudum ve hevesim kalmadı dongu gibi yatmak icin kalkıyorum kalkmak icin yatıyorum nişanlım sağolsun hep benimle o da babasını 4 yaşındayken kaybetmiş birbirimizi iyi anlıyoruz ama benim acım daha cok taze ve ben ici yanıp dışı gulen insanlardanımdır gucsuzluğumu belli etmem sırf insanlar beni teselli etmesin diye yuzumu bile asmıyorum, şimdi acaba bir gun tekrar eski neşeli gunlerime doner miyim diye duşunuyorum..