Yıllar suren uğraştan sonra cok şukur bir evlat sahibi oldum. 1 yaşında. Ben 42 yaşındayım. Ceşitli sağlık sorunlarım var. Cok zor bir hamilelik gecirdim. Cok zorlanıyoruz bakımında. Oyle ki eşimle boşanma noktasına geldik. Benim kimsem yok yardım edecek. Eşimin ailesi de beni sevmedikleri icin uzak duruyor hicbir destekleri yok. Sadece bayram, hastalık vs gibi ozel gunlerde goruşuyorum. Ama yine de 2. Cocuk icin baskı yapmaktan geri durmuyorlar. Az once kv aradı.
Kv: Korunuyor musunuz? Korunmayın hemen bir cocuk daha yapın
Ben: Yok korunmuyoruz, kısmet (konu uzamasın)
Kv: Kısmet deme hemen yapın 1 tane cocuk mu olur
Ben: Cok şukur 1 tane var. Allah ona sağlık versin. Onun bakımında bile zorlanıyoruz. Tek başımıza desteksiz bakmak bizi zorluyor.
Kv: Ben 5 tane nasıl buyuttum.
Ben: Siz bakmışsınız biz yapamıyoruz. Hem eşim de istemiyor
Kv: Sen onu boşver. Diğer oğlum da istemiyordu. Bak şimdi 2 tane seviyor.
Ben: Onlara butun aile birlikte bakıyorsunuz. Anneanne, babaanne, hala. Bizim kimsemiz yok
Kv: Ben bilmem 2. Cocuk yapın

Şimdi ben daha ne soyleyebilirim beni rahat bırakması icin. Defalarca konu oldu. Her seferinde dile getirdim hem yaptıkları ayrımı hem 2. Cocuk duşunmediğimizi. Yok susmuyor, susmuyor.