Herkese merhaba,
Ben 5 yıllık evliyim annemlere hafta sonu 2 3 saatlik gelirim oyle uzun mesafe koymam araya.
Ta ki icinde bulunduğum 3 haftaya kadar. Calışmıyorum normalde, eski iş yeri 3 haftalık iş teklifi yaptı kabul ettim elime param gecsin diye. 3 yaşında kızımla annemlere geldik ben işe gidince annem bakıyor zaten 3 hafta uzun zamanlı değil. Garip duygulara gelince 6 da evde oluyorum annem, babam kız kardeşim yaşıyor, işten geliyorum ailece yemek yeriz, (normalde kızımla yeriz akşam yemeğini) sonrası sohbet, ortak izlenen film yada yapılacak bişeyler, hep birlikte icilen kahve muhabbeti kaybettiğim duygular sanki. Bazen bi koşede annem babamı sohbet ederken izliyorum birbirlerini dikkatli dinliyor aynı anda kahkaha atıyorlar. Babam cok esprili anneme meyve soyup eliyle yedirir kendimi bildim bileli oyle
canlarım onlar ama bu 3 hafta bitince uzerimde burukluk olacak. Cunku eşimle oyle bir ortamımız yok birbirimize saygı duyarız ama sohbet etmeyiz cunku kendisi bişeylere sahip olalım diye şehir dışı işleri olur. Bazen gitme sadece sabah 8:00 akşam 19:00 iş teklifi oluyor kabul et hicbirşey icin vakit olmuyor desem de 40 yaşına kadar bu tempoda calışmam lazım araba almam lazım diyor suc değil guzel duşunuyor belki ama okadar kısa zaman geciriyoruz ki ne zaman sohbet ettik, film izledik pek hatırlamıyorum. Film zevkimiz aynı değil olabilir ama izlediğim filmler ona sacma gelir onun izlediği kavga dovuş filmleride bana keyifli gelmiyor. Bekarken benim sevdiğim filmleri izlerdi severdi ben her zaman dovuş filmlerini sevmiyorum bilir demem o ki birlikte yapılan şeyler film bahane karı koca sıcaklığı diyorum ama iş iş. Sabah kızımla kahvaltı oğlen kızımın uyku saati, ev temizliği, bulaşık yemek yap dongusunde donuyor ev halim pazar gunu bile kızımla kahvaltı yapıyoruz son zamanlarda akşama kadar uyumak istiyor eşim bi pazar gunum var diye, tamam 12 1 e kadar uyu diyorum birlikte kahvaltı yapalım akşam 4e kadar uyumayı tercih eder. Fark ettim ki huzur, mutluluk denilen şeyden uzak kalmışım annem babam balkonda kahve icerken nekadar mutlu aslında. Bazen diyorum şoyle balkonda bi sohbet edelim kahve icelim ben kahve sevmiyorum biliyorsun diyor mesele kahve değil anlatamıyorum. Bize ayıracak vakti yok ve şu an icten ice şu 3 hafta bitmese diyorum
yine yalnızlık sadece kızımla ilgilen ev sorumluluğu. İş bul calış deseniz kızım zaten babayla yarım saat ancak geciriyor benim calışmamı kaldıramaz şu an biliyor farkında eve doneceğiz yeniden birlikte vakit gecireceğiz. Annem baksa yine olmaz cok uzağız mevki olarak gece hicbirşekilde bensiz uyumaz. Cok karışık yazdım farkındayım okuyup anlaya bildiyseniz bana fikir verin 
Şuan huzurlu mutlu olduğum gibi evime gecincede yalnızlık sıkılmak istemiyorum ne yapmam gerekiyor. Sadece cocuk bakıp temizlik yapıp yemek yapan biri olmak istemiyorum. Anlattım eşime bunu defalarca sadece dinliyor uygulamıyor ondan ev, araba istemiyorum kira zorluğumuz yok cok şukur daha saati uyan iş bul diyorum oda sende beni anlamıyorsun diyor. Gercekten anlamıyormuyum? Evlilik zaten buna benzer şeylerden ibaret mi?