En baştan soyleyeyim guzel hanımlar (araba onların zaten ister verir ister vermez demeyin, derdim bu diiil)

Bizim maddi durumumuz iyidir. Yani evim varsa arabam varsa tamam başka da bi ihtiyacim yok. Ama kısa bi sure once ticarete girdik ve işler ters gitti arabamızdan olduk. Arabamız varken eşim surekli erkek ve kız kardeşine arabayı verirdi. Hic gocunmadım. Onların yoktu, hani aile olmak budur falan filan safsataları. Bizim arabayla kız kardeşi tatile bile gitti. Gel zaman git zaman işte devir tersine dondu. Kız kardeşi araba aldı bizim arabamız gitti. Dun akşam cok kısa bir mesafe icin arabayı rica ettim gorumceciğimden. 3 tane cocuk biri bebek akşam akşam yurumeyelim karanlıkta abin de yok dedim. Cevabı şu oldu "kusura bakma veremeyiz. Hastane gibi acil bi işin varsa al." ne bileyim cok bozuldum. Tamam dedim. Neticede onların yani. İster verir ister vermez. Ama dunden beri kendimi enayi gibi hissediyorum. Ben niye verdim ki diye. Şimdi eşimle araba bakıyoruz. Borc harc ayağımızı kesecek bi şey bulacağız. Babamın yedek arabası var onu vermek istedi. Eşim gurur yaptı bu olaydan sonra. Kendim alacağım diyo. Ona da hak veriyorum. O da cok uzuldu. Kardeşim bu yabancı değil diye. Ama diyorum elbet bize de doner bu devran. Ben de o zaman aynısını yapacağım. Yoksa yapmayıp utandırmalı mıyım?