28 yasindayim cocukluktan bu yana yasadiklarim o kadar ağır ki artık dayanamadım. Babam bırakıp gitti 8 yasindayken. Başkasiyla evlendi. Sonra ben 18 yaşındayken geri geldi. Annem kabul etti. Calışmadı ben calıştım gonderdim. Kredi dedi cektim. Para dedi gonderdim. Gonderdigimi beğenmedi. Annem iicndi hepsi. Annemi bizdeyken de aldattj. Annem soylendi diye dovmustu annemi. Biz annemin yaninda olduk. Sonra annem geri dondu eve. Şimdi de bı sevdiğim var. İşi yok. Calışıyor cabalıyor. Bizim icin. Annem kabul etmiyor. Her seferinde surekli lafını aciyor. Demin de para olsa yeter dedi fakirlik olsa olmaz diye bişey soyledi. Ben de ahlak olmadiktan sonra para olmus ne işe yarar. Olsun parası olursa huzuru da olur ne yapacak kocayı kadın dedi. Ben de babamı ornek verdim. Birbirimize girdik. Sonra kalkıp arkadaşlarına kurban ol dedi. Onlara bak bı de kendine bak dedi. Sen yanına geleyim istemiyorsun. Sen soylesin boylesin kalkmış işi olmayan birini bekliyorsun dedi. Ben boyle konusurken sevgilimi duşunmeden aklimda yokken konustum. O konuyu ona getirdi. Dayanaamdim hap ictim intihar etmek istedim. Artık bundan sonraki hayatımın kendimin olmasini istedim. Mutsuz olacaksam da kendi tercihimle olsun istemiştim. Ona bile izin vermiyorlar. Ben hap icerken bana baksana deli gibisin dedi. Belki olup gidecem. Benim sucum neydi.