Bilmiyorum bu ailemle ilgili actığım kacıncı konu. Tam bir toparlanıyorum derken yine konu kilit. Kendimi yine mutsuz buluyorum. Pandemi biraz hafifleyince terapiye gideceğim ama o sure zarfında konuşacağım sadece sizler varsınız. Psikolojim hic iyi değil hanımlar , belki iki uc cumleniz bile bana iyi gelecek
Annemle 2-3 aydır iyiydik gunde 1 kere konuşuruz onda da ne evliliğimden ne kayınailemden bahsetmedi bu aralar. Bundan 10 sene once universiteye gideceğim sene cok iyi puanlarımla istediğim teknik universiteye gidecekken ısrarları ve maddi olarak onları duşunmem sebebiyle tek tercihle yaşadığımız sehri tercih ettim ve yanlarında okudum. Tek şartım mezun olduktan sonra cok sevdiğim şehir olan Ankara ’da iş bulup orda calışmaktı. Mezun oldum yine yanlarında kaldım 2 sene calıştım. Yani hep yanlarında kalmamı istediler hep kaldım. Ta ki sevdiğim adam karşıma cıkana kadar. Sonra evlendim. Ailemden 1.5 saat uzaklıktaki (trenle yarım saat) bir şehre gelin geldim. Annem ara ara onların yanına taşınsak diye soylenir. Eşime de soylemişliği var. Eşimde anne ben bu şehri sevmiyorum burda yaşamayı duşunmuyorum demişti. Ona hak veriyorum cunku bende sevmiyorum o şehri. Calışırken bunu daha cok anladım cunku insanların kafa yapısı zihniyetleri ticari ahlakları cok farklı. Tabi illaki istisnalar haric. Eşimde şuan ticaretle uğraşıyor ama ikimizde muhendisiz. Balayında gezerken otelde konaklamak yerine şehir şehir gezdik ve Antalya İzmir gibi yerlerde insanların yururken bile gulumsediğini mutlu olduğunu farkettik. Burda komşularımıza selam veriyoruz yuzumuze bile bakmıyorlar. Biz eşimle aşırı deniz seven insanlarız ve deniz kenarında yaşama hayalleri kuruyoruz bir fırsat cıkarsa Antalya ’ya yerleşelim diyoruz.
Eşim gecenlerde arabasını sattı. Ve dun annemle konuşurken sordu bende evet sattı dedim. İyi hadi hayırlı olsun bizim burdan ev alabilirsiniz duşunmuyor musunuz diye ağzımı aradı. Ben de şuan gundemimizde ev almak yok diye kestirip attım bozuldu. Bugun telefon actım soğuk soğuk konuşuyor baya bi sordum neyin var diye, nihayet soyledi. Siz burda yaşamayı duşunmuyor musunuz, insan memleketinden başka yerde yasayınca sudan cıkmış balığa donuyor ben yaşadım aynılarını cok zor, size bişey olsa bize bişey olsa anında yanyana olamayız dedi. Bende ben deniz şehrinde yaşamak istiyorum anne ama hayatın ne getirceğini bilemeyiz dedim. O da, keşke size bu kadar duşkun olmasaydım ne anneler var cocuklarını illa kendi oldukları şehirden evlendiriyorlar dışarıya izin vermiyorlar, eşinin aklını celmesine izin verme kestirip atma dedi. Bende bu davranış cok yanlış aileler cocuklarının birey olmadına musade etmiyorlar ayrıca, kim benim aklımı celcek ya herkesin hayatımla ilgili bir isteği var ya benim kendi hayatımla ilgili isteklerimde olsun bir bırak dedim. Tabi sen evlendin artık bizden cıktın siz ne isterseniz onu yaparsınız dedi. Soğuk soğuk kapadık. Yok kızlar olmuyor ya oturdum ağlıyorum, eşimle mutluyum beni mutlu etmek icin yaptığı fedakarlıkları goruyorum biliyorum, kızım mutlu aman olduğu yerde mutlu olsun demek bu kadar mı zor, ben mi yanlış duşunuyorum, annemi coook ama cok seviyorum ama onun gibi ben ona bağımlı değilim sadece kalpten guclu bir bağla bağlıyım. Yine yanlarında kalsaydım ama mutsuz bir evliliğim olsaydı, o zaman daha mı iyi olacaktı?