İyi geceler herkese, umarım hepiniz iyisinizdir.
Bu aralar kendimi dinlemeye, tepkilerimi izlemeye başladım. Eskisi kadar ictenlikle kahkaha atamadığımı, kendimi cevreden soyutlamaya calıştığımı ve sorumluluklarımdan kacış halinde olduğumu fark ettim. Bir ara iki haftalığına şehirdışına cıkmıştım, donduğumde kendimi artık daha iyi hissettiğimi sanıyordum. Evde kaldıkca duvarlara bakmaktan bile cekindiğimi fark ettim. Kendimle baş başa olmak asla gucume gitmez; ancak hem karamsarlığa kapılıp hem de kendimi ifade edemeyecek bir yol/insan bulamadığım icin duvara kafa atasım geliyor. Gunluk yazarım mesela, onu yapmanın da eskisi kadar rahatlatıcı gelmediğini fark ettim. Ne yapsam ondan kısa surede sıkılıyor ve onu yapmayı bırakıyorum. Adeta "kendimi seviyormuş gibi" davranıyorum.

Sizler buna benzer bir durum yaşadığınızda neler yapıyorsunuz o rahatsız edici hissi azaltmak icin? Cevaplarınız belki yardımcı olabilir bana. Şimdiden teşekkur ederim herkese.