Yaklaşık uc sene once ne umutlarla alıp taşınmıştık evimize ... Eşimle uzun bir ayrılıktan sonra cocuklar icin tekrar bir araya gelip denemek istedik ama olmadı.
Aslında sevgi yıllar once bitmişti , saygı desen nerdeyse oda yoktu , yeri gelir kavga eder tum icimizdeki nefreti yansıtır olmustuk. İş ciddiye binip ayrılma istediğimi soyleyince de adam bu kez 360 derece doner hic bir şey olmamış gibi bir şeyleri duzeltmeye calışıyordu. Ama sadece gecici, bir sure sonra hoppp yine aynı şeyler .
Aramızda cinsellik adına bir şeyde kalmamıştı daha doğrusu bu tek taraflıydı, oyleki iki yıldır ayrı odalarda uyuyorduk. Ben uzerime gelme biraz zaman tanı dedikce o her fırsatta benden Bir şeyler istiyordu, iş tacize kadar ilerledi. İş boyle olunca ondan tamamen soğudum.
Şimdi evimi tuttum ve yavaş yavaş eşyalar aldım yerleştiriyorum, ama bir yanım eksik sanki , evi Ve herseyi bırakmak zoruma gidiyor. Kendisine asıl onun cıkmasının daha munasip olacagını soyledim ama ayrılan sensin senin gitmen lazım diyince bir yandan haklı buldum .
Suan kendimi boşlukta hissediyorum , sanki yeni evimde asla mutlu olamayacakmışım gibi hissediyorum ... Daha onceden ayrılık yaşayanlara soruyorum , bu yaşadıklarım normalmi? Ayrılık kararını verdiğim halde mutlu olmam gerekirken ben neden bu kadar huzunluyum? Bu arada uc cocuğumuz var ve hem babada hem bende kalacaklar .