Merhabalar, sevgiler.

Oncelikle belirteyim uzun olacak.

Kac zamandır dalgalıyım durulamadım aslında konu acmakla acmamak arasındaydım ama bugun okuduğım babası ile yaşadığı sorunlar yuzunden intihar eden Melisa ’nın haberi beni icimde yolculuğa cıkardı. Ben de onun yaşlarında ilac icerek kendimi oldurmeye calıştım, annem kusturdu ve babam bana dedi ki “ Keşke geberseydin”...

Babamdan hep korktuk, hep cekindik her işi gizli yaptık. Ergenliğim hakaretlerini duyarak gecti, ne kilom,ne ona layık bir evlat olmadığım ne işe yaramazlığım bitti. Annem panik atak oldu onun korkusundan. Hic unutmam bir gun balkonun demir kapısı kilitli kaldı, onun da gelmesine az bir zaman var annem cilingir cağırdı korka korka yaptırdık. Cunku kıyamet kopardı, hep kıyamet koparırdı. Annemin yemeklerini beğenmez, beni beğenmez, surekli kavga, aşağılama... Bana gostermediği toleransı kuzenime gosterme, ona babası yok diye babalık yapma. Oooof of hangi birini yazayım dağınık oldu sanki. Bu arada amnem psikolog doktor o da ayrı bir tez mevzu aslında! Maddi imkan kariyer herşey vardı ama kopamadı babamdan. Ona da icten ice cok ofkeliyim aslında ama inanın bu da ayrı bir travmam. Bir gun arkadaşıma gitmiştim, eve gelmiş beni gordu uzerimde salaş bir kazak ve kot vardı benim kızım boyle giyinemez, X beyin kızı boyle giyinmiş dedirtmem dedi ve elime mi vurdu elimi mi itti hatırlamıyorum yaptığım el işi odevimin kenarı kırıldı. Bunun gibi yuzlercesi. Mesela biz bir kere ailecek tatile cıkmadık, yuzmeye gitmedik, sinemaya gitmedik. Babamdan ne istersem istiyim bana evlen kocam yapsın dedi ve 23 ’umde kocam yapar sanarak evlendim, uc sene sonra ihanet ile boşandım. Boşandıktan sonra da cilem bitmedi, ailenin yuz karası oldum. İkinci evliliğime de comak soktu eşime kabalıklar yaptı, nikahıma gelmedi.

Gelelim bana, bugunume etkisine: ozguvensizlik.
Kendimden nefret etme derecesinde beğenmeme. Kilo takıntısı, kilo verememe, dismorfik bozukluk, eşime karşı kompleksler. Ki kendisi mukemmel biri olduğu halde.

Hani KK ’da kocalar icin sık kullanılan narsist tabiri var ya babam narsist bir adam. Ve benim hayatımı mahvetti, mahvetmeye de devam ediyor.

Evlendiğim sene ciddi bir psikolojik buhran yaşadım, aklımı kaybedeceğimi duşunduğum zamanlar oldu ve hic unutmam bir bayramdı annemlere gittiğimizde anne ne olur konuşalım cok kotuyum dediğimde “dur şimdi baban evhamlanır ne konuşuyorsunuz diye” dedi ve beni o koltukta bıraktı gitti. O an dunyam başıma yıkılacak sandım. Annemi de affedemiyorum babamı da aslında.

Şimdi terapi diyeceksinz bazılarınız şu an maddi gucum yok kaldı ki tum bunları aşmak icin benim uzun bir tedavi surecine ihtiyacım olur sanıyorum ki.

Şu an depresyonumu yenmeye calışırken bir yandan da kendimi sevmeye calışıyorum. Ama cok zor inanın oz ’umde olmayınca.

Okuyanlara cok teşekkur ederim. İcimi dokmek biraz rahatlattı.