Sevgilimi ailesi akrabaları vs haric her şeyden cok kıskanıyorum. Sacma sapan şeylerden dolayı surekli tartışıyoruz. İcimde engel olamadığım duygular var sanki, her şeyin icine ettikten sonra anlıyorum yanlış yaptığımı..ama akıllanmıyorum da. Arkadaşlarıyla dışarı cıktığında aklım hep onda oluyor. Sanki başkalarıyla paylaştığı vakti kıskanıyorum. Onceden dışarıda gorduğu tum kızları delice kıskanırdım, şimdi duşunun bir de bu kendimi dizginlediğim halim. 3 saat falan aramadıysa sinirleniyorum, bir de bunun mevzusunu donduruyorum saatlerce. Bilgisayarında vakit gecirince gıcık oluyorum, nelere bakıyor gormuyorum ya. (şu an beni tımarhaneye kapatmak istediğinizden eminim) Bilgisayarda takılıyorum diyor mesela, al gitti benim moral. Dışarı cıktığında bana haber vermedi mi.. dır dır dır gunlerce. Bunları yaparken de aşırı sakin ses tonuyla bağırmadan dumduz konuşuyorum, inanılmaz sinir bozucu oluyor fark ediyorum. Bir de bir suru sorularım var. "ne zaman geliyorsun, saat gec olmadı mı, hangi arkadaşlarınla cıktın, neler yapıyorsunuz, bilgisayarda ne yapıyorsun, ne zaman uyuyacaksın, aa bana dediğin saatte uyumadın mı?" Yani komple hayatına mudahil olma gibi bir sacmalık yapıyorum. Her şeyden haberim olmalıymış gibi. Ve bu durumu alışkanlık edinmişim gibi.. hep bekliyorum sorularıma cevap. Hayır anlamıyorum bu cureti kendimde nasıl buluyorum. Kontrol delisi mi deniyor buna, bilemiyorum. Cevremde aileme ve arkadaşlarıma karşı boyle davranışlarım, bir gram kıskanclığım dahi yok. Guvenimi kıracak bir durum yaşatmadı yıllardır, yalanını da yakalamadım.

Ailemden, cocukluğumdan kalan duygular olabilir mi bunlar? Annem ve babam evi surekli terk ederdi. Annem intihar mektupları vs yazardı, eve donesiye kadar kapılarda beklerdim aklım cıkardı. Babam annemi aldattı, on yıl sonra farkına varabildik. Yani erkeklerin bu kadar ustaca saklayabildiklerini bu denli oskarlık bir performans sergileyebildiklerini ilk defa o zaman gordum. Kotu ve kavga dolu bir ortamda buyudum. Annemde cok kıskanc bir kadındı. Zamanında psikiyatrist ve psikolog ile goruşmelerim oldu. Bir sure sonra aynı tas aynı hamam, onlar nereye kadar yardım edebilir insan kendisine kapalı olunca. 23 yaşındayım, okulumun son senesi. Calışmıyorum haliyle surekli evdeyim. Bomboşum. Buraya istediğinizi yazabilirsiniz, kotu olduğumu hastalıklı duşuncelere sahip olduğumu vs.. asla kırılmam. Cunku birilerinin beni kendime getirmesi gerekir. Umudum sizden.