Merhabalar aranıza yeni katıldım.30 yaşındayım. 22 yaşında annemi kaybettim. Annemle birlikte cocukluğumu,gulen gozlerimi ve mutluluğumuda.Annemden sonrasını ikinci hayatım olarak adlandırıyorum.Tahmin edersinizki cok zorluklar yaşadım. Butun eş dost ne zaman sapıtıp yanlıs yola sapacağım diye bekliyordu.Fakat ben hicbirine bu fırsatı vermedim .Okulumu bitirdim, kurumsal bir firmada işe başladım. Babam ve erkek kardeşim var.Sağolsunlar hicbir yardımları olmadı bana .Birlikte yaşıyorduk fakat ev kirası,elektrik su herşey benim uzerimdeydi.Bir kac sene boyle gecti ve ben uzerime aldığım yuklerin altında ezilir olmuştum.Kimseye yıkılmadığımı gostermek icin daha cok cabalıyordum.Tabi daha az guluyor insanlardan soğuyordum. Evlendim. Eşim sağolsun biraz uzerimdeki yuklerimi aldı.Kendisi cok iyi bir insandır beni mutlu etmek icin elinden geleni yapar.4 ay oncede bebeğimiz oldu.Dısardan bakınca imrenilecek bir hayatımız var.Ama bu yaşadıklarım beni oyle bir insan yaptiki mutlu değilim. Doya doya gulmek nasıl olur unuttum.Genel anlamda mutsuz ve soğuk bir insanım. İş yerindede oyleyim işimdede mutlu degilim surekli sikayet ediyorum. Aklınıza gelebilecek butun psikolojik yardımları denedim.Yaşam kocum bile vardı acıkcası hicbir faydası olmadı. Bu durumu kendi icimde nasıl cozmeliyim?