Buraya ne yazacağımı bilmiyorum o kadar ust uste seyler yaşadım ki sonunda kırıcı dokucu bir suru seyler oldu.Kaldiramiyorum kimsem yok derdimi dokecek bazen olu deniz gibi sakin bazen icimde fırtınalar kopuyor herkese herseyi soylemek istiyorum kafayı mi yedim acaba diyorum iyi değilim.Esimin yaptığı sacmalıklar, aynı evin icinde annemin buna zemin hazırlaması ne annemle anne kız olabildim ne eşimle iyi bir aile olabildim Sorun bende miydi cok sorguladım golgemden korkarak yasıyorum aman sorun cıkmasın diye titizlenirken kimse hic birseyden cekinmiyor kirmaya berbat etmeye cekinmiyor.
Benim bir karekterim,mizacim ,hayallerim ,hayata bakışım ve en onemlisi umutlarım vardı gozlerimde ki o ışık yok artık koca bir hic gibi hissediyorum.insanlar her kotuluğu yapıp kenara cekilince orta da sap gibi kalıyorum sorsan herkes haklı. kimse de pişmanlık uzuntu yok herkes mutlu ne zormuş aile ici gecimsizlik cok kırıldım incindim uzuldum kendime kızıyorum neden biraz boşvermis ruhum yok diye.nasıl aşacağım bilmiyorum cok mutsuzum icinde bulunduğum hic birseyi değiştiremiyorum yapamadım beceremedim biliyorum yine aynı seyler yaşanacak ve en cok ben incineceğim.Birileri sizi uzduğunde incittiginde aşağılanmış hissettiğinizde kizdirdiginda kendinizi nasıl sakinleştiriyorsunuz??artik cok yoruldum mucadele edemeyeceğim kim ne yaparsa yapsın sakin kalmanin yolunu bana oğretin ne olur bittim tukendim