Hikayemi biliyorsunuz baştan yazıp sıkmak istemem . Olmadı işte bebeğim eksik buyumesin istedim . Oz anne babası olsun istedim. İleride birbirlerimizin hayatına giren insanların sevgilerine muhtac kalmasınlar istedim kaldıramam sandım daha bi anne olmaya bile yeni alışmışken . Yukumun iki kat artacak olması korkuttu beni. Ve kim ne kadar yargılarsa yargılasın benn onu cok sevdim onun uğruna herkesi sevecek kadar, kendi benliğimden , onurumdan, gururumdan vazgececek kadar .. Sabrettim kendimce ama yine de sevdirememiişim kendimi.. 2.5 senede 4. Ayrılık yine anne evi , 25 gundur annemdeyim ve surekli sacma vicdanım( babasından ayrı artık 2.5 sene boyunca hep ayırdım ) ama ayıran ben değildim aslında buna musade eden oğlundan ayrılmayı kabullenen oydu yine gitme nedenime değil gitmeme baktı ve yine suclu ben oldum . Oğlumu boyle huzursuz ortamda buyutemezdm Ama yanımda oğlum diye nasıl kokladığını sevdiğini de bilirim offf surekli git gelli duşuncelerr tek bildiğim seven bi adam karısından , oğlundan ayrılamaz . Kindarlık ne kotu bişi ben ondan ayrı oldukca ozlerken o ise benden her gecen gun nefret ediyor yolun sonuna geldik dilerim herkes hakettiğini yaşar bir gun dilerim