merhaba ben 19 yaşındayım kendimi bildim bileli panik ve evhamlı bir yapım var. en cok da konu hastalıklar olunca boyle hissediyorum. daha 12 yaşındayken vucudumda gozume carpan bir belirtiyi cok kucuk bişey olmasına rağmen gidip internetten defalarca araştırıp kendime kanser teşhisi koymuştum.

sonra olmadığına bir şekilde inandım ama 3 sene sonra tekrar aklıma takıldı ve o kadar cok kendimi inandırdım ki yaşadığım o kasveti, ic bunalmasını anlatamam. surekli ağlıyodum kendimi cok inandırmıştım. cevremdekilerle bunu cok paylaşamıyodum ama artık dayanamayınca soyledim ve kontrole gittik. kontrolleri yaptırdım ve sıkıntı cıkmadı yine de 2 3 doktora daha gosterdim. icim rahatladı ama sonra tekrar internetten bakınca yine aklıma takıldı. neyseki bir şekilde onu da atlattım ve kendimi inandırdım.

ya aslında o kadar daha fazla şey var ki anlatsam gulersiniz ama benim icin her biri birer travma. şeker hastalığı olma olasılığım biraz daha fazlaymış mesela onu oğrendiğimde gunlerce başladım ağlamaya, en kotu ne olabilir diye bakıyodum ve o kotu senaryoları duşunuyordum hep. cevremdeki herkese cocukca geliyor, şımarıklık gibi geliyor biliyorum ama oyle değil işte kendimi kaybediyorum ben o durumlarda kriz geciriyorum resmen.

şimdi de corona korkum başladı. bir ara atlatmıştım ama bizim apartmanda birinde de cıkınca ( ki benim o gunlerde tanıdığım goruştuğum bir insandı ) aşırı panik oldum. surekli kendimi dinliyorum. sanırım anksiyete gibi bir şey yaşıyorum. başım donuyo arada. derin nefes almak icin zorlamam gerekiyo kendimi gibi. yine başladım yani anlayacağınız. birkac gun once ciddi anlamda mahvolmuştum, gece gunduz ağlıyodum ama şuan biraz daha iyi gibiyim. yine de o psikolojiden tam olarak cıkamadım. donem donem artış gosteriyo bu takıntılı halim. sizce ne yaparak bunu aşabilirim?