Selam kizlar,
Koronanin stresi mi, iki kucuk cocuğun sorumluluğu mu sıkıntımı olduğundan buyuk hissettiriyor bilmiyorum. Koca (!) kişisi ve ailesiyle cozulmeyen sorunlarım var biliyorsunuz. Evet ne yapsam cozemedim. Gerekli tepkiyi vermedigim icin aynı şeyleri yaptıklarıni soylediniz. Bu yuzden tepkimin dozunu da artırdım. En son ailesiyle telde ilk kez kavga etmiştik, hakarete vardı. Esim ona rağmen her hafta yanlarına gitmeyi, sık sık telefon acmayı ihmal etmedi. İki aydır eşimle gerekmedikce iletişim kurmuyoruz birbirimizle. Kızım bu surecte cok etkilendi. Biraz daha hoş iletişim kurmaya calışayım dedim. Bir iki hafta buna uğraşırken beyfendi ailesinden donerken yemek getirmiş. Defalarca soylemiştim korona zamanı yemek getirme diye. Cunku tuvaletten cıkıp elini sabunlamadigina şahit olduğum biri anası. O elleriyle disini karıştırır, ayağını ovar, ağzından bir şey cıkarıp avucunda tutar ama yıkamaz elini. Ustelik bana hakaret eden insanların yemeğini istemiyorum. Hem yollayıp hem zıkkım olsun dediklerini duşunuyorum. Ayrıca buyuden korkuyorum. Cunku babası ve halası daha once evimize arapca yazılı kağıtları sarıp sarmalayip getirmişlerdi duvara asalım diye. Akrabaları da hep birbirini suclar bu konuda. O suna buyu yaptı, bu buna yaptı diye. İster istemez insanın icine şuphe duşuyor.
Neyse guzellikle tekrar soyleyeyim dedim ama eşim yemekleri ben yemesem de o ve cocukların yiyeceğini soyledi. Sonra da annesinin ben seviyorum diye yaptigini soyledi. Tam bu cumlede benim gozum gercekten karardı, sartel atmış gibi. "Beni duşunen insan telefonu yuzume kapatıp şikayet etmek icin seni arar mi? Bana salak terbiyesiz der mi? Sen kor musun? Bana bildiklerini yapıp sana farklı gosteriyorlar kendilerini. Ben kotu olayım da kendileri mağdur gorunsun diye. Saman mi var kafanın icinde? Allah senin de ananın da belasını versin." diye bağırıp kollarina vurdugumu hatırlıyorum. Sonra fark ettim kolu kanamisti, cizmisim galiba. Kızımın cığlık atıp ağlamasına kendime geldim. Ne olacak benim halim? Ayrılmayi duşunuyorum ama daha beter dibe vurmaktan korkuyorum. Cunku goruyorsunuz psikolojim bozulmuş. Kontrolu kaybedip cocuklarla ilgilenememekten, onlara psikolojik eziyet etmekten korkuyorum.
Bugun sadece dertleşmek icin yazdım. Bu suratsız nemrut iki aydır sıfır iletişime rağmen iyileştirici bir şey yapmıyor. Aksine bazen ofkesini kızımdan cıkarıyor kızarak. Cok bunaldım