Hayatımın en kotu zamanlarını yaşıyorum..
Anlık gulsemde icimdeki alevlerin tarifi mumkun değil..
Ani kayıplarım,nişanlımla yaşadığımız maddi sıkısıklıklarımız,iş hayatımın rezilliği,ailemi uzmek istemediğim icin her şeyin savaşını tek başıma veriyor olmak..

Biliyor musunuz?
Sizce cok normal şeyleri ben cok ozledim.
Ozendim. Ozeniyorumm..
anneme bi yerim ağrıyor diyip yanına sokularak aslına yaşadığım şeyleri,beynimden gecenleri,korkularımı endişelerimi anlatamadan yanımda varlığını hissetmek.
O sadece karnım ağrıyo zannedip yanımda bana dua okurken benim ic savaşlarım..
dayanamıyorumki..
Yenilgilerden,kalp kırıklıklarından,kaybedişlerden yıldımm..

Evleneceğim..yeni bi adım atacağım. Ya bundada başarız olursam şuanda olduğu gibi..
Ya muhtac olursam iki gulumsemeye,iki kuruşa..
Allahım nasıl bi dipte nasıl bi karanlıktayım..

İnsan hic hayattan vazgecmek ister mi? Diye duşunurdum..
Gercekten istermiş.
Gercekten gozlerini kapatıp derin bi uykuya dalmak istermiş..

Kusura bakmayın icimi dokmek istedim..