1,5 yıldır evliyim ve evlendiğim ilk gunden beri farkındayım ki eşimle asla anlaşamıyoruz.duşunce tarzımız yaşam şeklimiz herşeyimiz farklı.surekli kavga hali surekli bir yarış halinde benimle ve ben buna artık anlam veremiyorum.coğu zaman kendimi onun duşmanı gibi hissediyorum. surekli haklı cıkmaya calışan cocuk gibi hatta ağır olucak kapris yapan bir insan. evlendiğimizden beri evimizle ilgili tek bir sorumluluk almamıştır. ne faturaların ne zaman ne kadar yattığını bilir,ne eve yapılan market alışverişinin fiyatını bilir ve hatta evde coğu şeyin yerini bile bilmez o kadar rahattır.işten gelir ayaklarını uzatır acar futbolunu saatlerce gece yarılarına kadar o programları izler ve yatar. hafta sonları evde oturmaktan nefret ederim ve ben bunu surekli ona soylerim.imkanımız varsa evde neden oturalım imkanımız olmasa da olmadığı zaman cok oldu bir yuruyuş yapalım hava alalım şunu yapalım derim adamda tık yok.ben yorgunum calışıyorum bir pazarım var der akşam 5 e kadar yatar. uyanır bir de yiyecek bişey yokmu acıktım der. ee ben de calışıyorum ama ben vakit gecirmek istiyorum kocamla.ilgi yok sanki 40 yıllık evli gibiyiz.yemek ye tv seyret pc de oyun oyna ayrı odada.sonra yat.zaten o hayatıma girer girmez bir suru arkadaşımı hayatımdan cıkarttı.ailem dışında kimsem yok.defalarca konuştum cocuk gibi tek tek anlattım evlilik bu değil evlilik şoyle olur diye.ondan beklentilerimi anlattım.senin varsa soyle dedim yok değişmiyor adam.ve en kotusu gittikce saygısızlaşmaya başladık.ilk defa nişanlıyken kufur etmişti ve onu sert şekilde uyarmıştım en nefret ettiğim şey diye.evlendikten sonra cok kufur etmeye başladı bana.kavga arasında kufur ediyor hakaret ediyor ben de sinirleniyorum karşılığını veriyorum.saygı kalmadı aramızda.
evin herşeyini ben duşunuyorum.kendimi kadın gibi değil evin erkeği gibi hissediyorum.ve gunden gune soğuyorum her yaptığı sinirlerimi bozuyor ister istemez.boşanmayı cok duşundum bu adamla hayat gecmez diye hatta onunla da konuştum kesinlikle boşanmak istemiyor.beni cok seviyor ama bu sevgi beni mutlu etmiyor.cunku ben kendimi guvende hissettiğim saygı duyduğum huzur veren bir koca istemiştim.ama onda bunların hicbiri yok..ben boşanmayı ciddi ciddi duşunurken hamile olduğumu oğrendim.ustelik hic duşunmuyorken ve korunuyorken..ve artık yapacak hicbirşeyim yok..korkum ileride cocuğum huzursuz olucak mutsuz olucak..hamile halimle bile dun akşam benimle kavga etti saatlerce ağlattı ve kapris yapıp kustu..ne yapıcağımı bilmiyorum artık..............