Merhaba. Uzun yıllardır forumun okuyucusuyum ancak şimdiye kadar kayıt yapıp danışabileceğim bir derdim olmamıştı. Bugun yaşadığım bir konu uzerine kaydolup size danışmaya karar verdim. Cunku işin icinden gercekten cıkamıyorum. Oncelikle evliyim ve iki bucuk yaşında bir oğlum var. Yaklaşık 2 ay once işe başladım devlet memuruyum, oncesinde ucretsiz izindeydim. Oğlumun iki yaşına kadar yanında olmak istedim. Şu an işe başladığım icin oğluma babaannesi bakıyor iki aydır. Bakıcı veya kreş hem pandemiden hem de pek kimseye guvenemediğimizden hic duşunmedik. Ayrıca kayınvalidem genc ve ben bakarım sıkıntı yapmayın dediği icin de rahat oldu acıkcası. Zaten cok şukur cok iyi bakıp ilgileniyor zorunlu olmadığı halde. Oğlum da babaannesini gercekten cok seviyor. Ancak bir kac gundur oğlen yanına gittiğimde oğlum pek benimle ilgilenmiyor. Normalde yemeğimi yerim ve biraz oyun oynarız kitap okuruz ve uyuturum. Daha sonra işe giderim. Bugun ozellikle uyutmamı da kitap okumamı da istemedi babaannesine kitap okuttu ve beraber uzandılar o şekilde uyuyacağını soyledi. Ben de cıkıp işe geldim. Uyudu mu bilmiyorum bu arada işe gelip ilk işim buraya yazmak oldu. Ama şu an aşırı uzgunum. Yani bu normal mi yoksa ben olsam da olmasam da artık onun icin onemi yok mu? Oğlumun artık beni sevmemesinden korkuyorum. İnanın istifa edip işi bırakmayı bile duşundum. Belki de abartıyorumdur bilmiyorum. Lutfen bir yorum yapın ozellikle pedagojiden anlayan arkadaşlar varsa fikirlerini merak ediyorum. Uzun olduysa affola