Annemle babam boşanıyor.
Babam kotu bir insan değildir ama liseden sonra bakmadı bizlere. Oyle eve gelir gider her gun.
O kadar.
Şiddet filan yok sesini bile yukseltemez.
Sadece sorumsuz calışmıyor ve bunu hata olarak bile gormuyor.
Annemi cok kırmış zamanında maddi manevi destek olmadı yalnız bıraktı hastalıkta sağlıkta. Annem seneledir gunde 12-13 saat calışır.
45 kilo bir kadın...
Babam ise evde yatar.
Bu arada liseye giden bir kardeşim var babamın ozellikle onda hicbir emeği yoktur.
Bunları anlatıyorum cunku başka birini. gozunden gormeye cok ihtiyacım var.
Hepimizi cok kırdı babalı yetimlerdenim ben.
Boynu bukuk gelin cıktım o evden.
En mutlu olmam gereken gunlerde boğazımda yumruyla gozleri yaşlı devam ettim bir şekilde.
O kadar değersiz hissettim ki...
"Keşke"dedim."
Keşke hic doğmasaydım.Kimsenin boynuna yuk olmasaydım. Keşke intihar ettiğimde kurtulmasaydım. "
Sonra annemi eşimi kardeşlerimi duşununce kıyamıyorum onlara.
Yeni evliyim bu arada 3 ay doldu dolacak.
Artık dava acıldı ve babam evden uzaklaştırıldı.
Once bana geldi.
Allah biliyor istemedim bende kalmasını.
Evlenmeden once boğazıma yumru etti her şeyi. Tam huzur buldum eşimle derken bende kalmaya başlayınca o kadar doldum ki kızlar... Duşunsenize yeni evliyim...
Yaralarım yeni iyileşmeye başlayacakken...
Neyse doktum icimi
Patladım anlayacağınız
Ağlaya ağlaya doktum
Yine kendini haklı gordu
Yalanladı
Ertesi gun cekti gitti.
Arkadaşlarında filan kalıyor galiba bilmiyorum
Şimdi size soruyorum.
O kadar yapılan hatalara kalp kırıklıklarına rağmen o hala kendini haklı gorebilirken ben babamı evimde barındırmadım diye neden boğuluyorum?
Kendimi dunyanın en kotu evladı gibi hissediyorum.
Siz olsaydınız ne duşunurdunuz?