Hic bilmediğim bir şehire evlenip geldim. 2sene oldu hala alışamadım. Ailemi, yaşadığım şehri ozluyorum. Birde pandemi cıktı eve tıkılıp kaldık. Ve hergun komşu gurultusu cekiyorum. Ya kavga ediyolar, ya civi cakıyolar hergun yada bağırışıyolar. Bıktım uyarmaktan.
Cok sıkılıyorum. Eskiden neşe doluydum. Evlenince cok mutlu olurum sandım ama hic mutlu değilim. Eşim cok iyi bir insan onunla bir sorunum yok cok şukur ama olmuyor mutlu olamıyorum yaşayamıyorum bu şehirde.

Gel gidelim diyorum ona ailemin olduğu şehire daha mutlu oluruz iş bulamam diyor haklı belki ama iş hazır.
İnat ediyor benide mutsuz ediyor. Evlenmeden once bunların olacağını duşunmedin mi diyenleriniz olacaktır evet duşundum ozaman da anlaşmıştık olmazsa yapamazsak buraya taşınırız diye ama eşim yok diyor.
Bu depresyon durumundan nasıl cıkabilirim dua ediyorum hep ama ne zaman ailem gelse yanıma yada ben gidip donsem hep buruk oluyorum.
Sanki butun yakınlarımı kaybetmişim de ben hayatta yalnız kalmışım gibi geliyor.
Eşime icimdekileri de anlatamıyorum bu durumdan hep surat asıyor.
İcinde bulunduğum durum depresyonmu?