Yaşım 30lara geldi fakat davranışlarım, konuşmalarım olgunlaşmıyor sanki. Ne zaman misafir ağırlasam gittikten sonra" oyle demese miydim, onuda mı ikram etseydim" gb duşuncelere kapılıyorum, surekli bunu duşunuyorum. İş ortamında da boyle aile arasında da boyle. Eve donup kendimle kaldığımda hep bunları duşunuyorum, kendime engel olamıyorum. Her cumleden sonra eleştirilmek beni boyle duşunduruyor belki. En basitinden bir tanıdığım aradı, numaran kayıtlı değildi tanıyamamışım dedim. Sana geleceğim dedi buyur ettim. Telefonu kapatmamla " oyle denir mi " demeye başladılar. Olanı soyledim ne var bunda. Sırf birileri eleştirmesin diye genelde dinleyiciyimdir. Bu defa hic konuşmuyorsun diyor aynı kişiler. Anksiyete teşhisim var fakat aşırı olmadıkca ilac almıyorum. Tayin istedim. Şimdi ne yapacağım, kimlerle karşılaşacağım kara kara duşunuyorum. Sırf bu duşuncelerimden ehliyetim olmasına rağmen arac kullanamıyorum. Cevremdeki insanlar beğeniyor, takdir ediyor fakat ben iyi hissederim diye oyle diyorlar diye duşunuyorum. Aslında oyle değil diyorum kendime. Kendime sozum vardı memleketime hic gelmeyecektim. Şartlar oyle bir gelişti ki şimdi memleketimdeyim. Gecmiş gecmedi. Burda daha cok zihnime hucum ediyor. Bana kendimi iyi hissettirmeyen insanlarla karşılaşmaktan cok korkuyorum. Beynime sen buyudun gucsuz değilsin i anlatamıyorum. Cocuğum benim yaşadıklarımı yaşayacak diye cok korkuyorum. Anneme bırakacağım. Ya benim yaşadıklarımı anlamadığı GB onun yaşadıklarını da anlamazsa diye de korkuyorum. Ben varım anlarım diyorum. Bu korkularım bazen ofke krizine donuşuyor. Psikolog nelerden hoşlanırsın diyor, her şey diyorum. Fikirsizim. Herkesin sevdiği beğendiği şeylere iyi demek zorunda hissediyorum kendimi. Ben bunları ailemden uzaklaştığımda aşmıştım. Memlekete donduğumden beri sanki o cocuğa geri dondum. Bana geri donmek istiyorum. Kendi BENimi oluşturmuştum yine o olmak istiyorum.