Merhabalar herkese, yıllardır kafamı kurcalayan ve icinden bir turlu cıkamadığım durumu sizlere de acmak istiyorum.
Kadın-erkek ilişkilerinde kadınların "naz yapma" muhabbetleri cok doner, sağdan soldan bununla ilgili cokca tavsiyeler duyarız. O tavsiyeler işe yarar yaramaz, kişiye kalmış.
Ben bu naz işini beceremeyenlerdenim. Karakterimde yok yani boyle bir şey. Cunku karşı cinsle cok empati kurarım ve cilvenin tadı kactığında yorucu hÂle geldiğini cok iyi biliyorum. Gorunuşte aşırı nazı yorucu bulduğunu soyleyen bir erkekten bir zaman sonra "senden sıkıldım, kadın dediğin işve yapar" cumlesini duydum. Ben de ona şunu soylemiştim: "Erkek dediğin soylediğinin eri olur o zaman. Sizin de ne istediğiniz belli değil. Sakin insanlardan sıkılıp sizi ters tarafınızdan tekmeleyen kadınlara sarıyorsunuz, sonra gece vakti gelip bana ağlıyorsunuz. Ne istediğini bilmeyenlerle işim yok." demiştim (Bu cumlede yuva kurmuş/ilişkisinde mutlu kimseye "cacaron" demiyorum, yanlış anlaşılmak istemem.). Gercekten de acık iletişime inanan ve kendine guvenen insanım. Yeri geldi, ilk adımı attım. Bundan da pişman ettiler tabii. O yuzden "unumu eledim, eleğimi astım" durumuna gectim. Coğu erkeğin sağda solda bu coğrafyada nazlı kadınlardan uzak durduğunu soylediklerini, naz yapmayanlara da "kolay" muamelesi cektiklerini bilmeyen yoktur sanırım. Sozde değil, davranışta anlaşılır bu tabii.
Naz gerekli mi ozel ilişkilerde sizce? Eğer oyleyse, olcusu ne olmalı, nasıl belli edilmeli? Mutluluğu taktiksiz yakalayan da var mıdır aranızda? Paylaşırsanız sevinirim.