Lisede bir sevgilim vardı.Tanısmamız bile epey olaylı oldu ergenlik işte.Onun arkdaşı dayımın cafesinde gorup beni beğenmiş epey peşimde koştu istemedim sonra cocuğa tam şans vereceğim sıra en yakın arkadaşımla sevgili olduğunu ikimizi beraber idare etmeye calıştığını oğrendim o sıra arkadaşımla aramız acılmıştı bu cocukta surekli ondan uzak dur konuşma sana gore biri değil diyordu.Neyse bunu oğrenip bu cocuğu goruşmek ister gibi cağırdı arkadaşım sonra bende geldim cocuğa tokatı yapıştırdım.Eski sevgilimde onun en yakın arkadaşıydı benden sonra onun adına ozurler falan diledi arkadaş olduk derken bir bakmışız sevgili olduk iki yıl pektw guzel olmayan bir ilişkimiz oldu annesinin psikolojisi bozuktu buluştuğumuzda surekli arar rahat bırakmazdı zaten sınav donemi olunca goruşemiyordukta pek.annesiyle babasıda ayrılma durumları vardı ben univerisiteye başladım ayrıldık ikinci sınıfta bana mesaj attı başkasına aşığım dedim iki hafta sonra nişanlandı evlendi cocuğu oldu unuttuo diyordumda bir hafta başım ağrıdı evlendiğini duyunca hic gecmedi her gun doktora gittim.Okul bitti iş hayatında karşılaştık ben calışan o benim calıştığım gibi başka bir firmada patron konumunda yalan soyleyemem iyi bir sevgili değil aşırı kıskanc ailesindeki sorunları benden cıkaran biriydi ama birazcıkta okumadığı icin bırakmıştım onu.Karşılaşınca mesaj attı unutmadım seni mutlu değilim diye kızdım git ailene cocuğuna sahip cık ben seni unutalı cok oldu dedim engelledim babası calıştığım ofise geldi patronla konuşurken boşandığını duydum.Benimde zaten ondan sonra ilişkilerim oldu ama hep bozuk duzen hep başta iyi sonunda iclerinden başka biri cıkan insanlar.Nişanlandımda duğune 20 gun kala ayrıldım şimdi ailemin zoruyla ofis acıyorum iş hayatındanda kopmuştum evlenip başka şehire gideceğim diye.bu sektorde adam akıllı tanıdığım bana destek olacak kimse olmayınca yazdım ona oyle tamam yonlendiririm falan der gecer diyw bekledim ama oyle cok yardım etmeye calışıyor ki sanki kendisi yapacak gibi heyecanlı.onunla beraber secmiştim bu mesleği o mimar ben muhendis olacaktım.aslında benim hayalim değil onun hayalini gercekleştirdim o soyleyince hatırladım herşeyi oyle silmişim unutmuşum ki dun gece konuştuk ikimzde ağladık evlendiği kişi bile babamın iş yeri komşusu sanki bir dizideyim.babamın başkalarının ne guzel torunları var diye oynadığı cocuk onun cocuğu.Cok değişmiş eskiden ben onu iyileştirmek icin cabalardım şimdi o benim icin cabalıyor asla benden duygusal bir şey bekleme ben sildim o sayfayı dedim istesemde acamam ailem asla kabul etmez boşanma surecleride sıkıntılı gecmiş zaten belki buda kopruyu gecene kadar diğerleri gibi yapacak yine uzak durayım diyorum yanımda bir tane destekcim yok ailemi bahal kırıklığına uğratmak istemiyorum onuda uzmek istemiyorum gercektwn arkasından bile hep dua ettim hep mutlu olsun istedim bir işe yarayım senin icin bir şeyler yapmak istiyorum diyo ama ikimizinde hayatını daha fazla mahvetmekten korkuyorum uzmekten korkuyorum uzulmekten korkuyorum zaten cok yaralıyım unutmuştumda onu duygusal bir boşlukta kendimi kaybetmekten korkuyorum o olmasa kimsedende destek goremiyorum napacağımı bilmiyorum şu hayatım ne zamn duzene girecek