Sevgili KK kadınları,anlatacağım hikaye belki bircoğumuzun hikayesi,bircoğumuzun yarası.Nedendir bilinmez bu toplumda kız cocukları hep ikinci planda,evin misafiri olarak gorulmekte.Evin derdini,tasasını yuklenmek hep kız cocuklarının omzunda,aman erkek cocuğu bir şeyi duyup uzulmesin.Onun istekleri hep olsun,kız cocukları azla yetinmeyi oğrensin.Şehirdışında universiteyi kazandığımda annem-babam biz seni şehirdışında okutamayız derken erkek kardeşim kazandığında annem" gerekirse evi satar,onu okuturuz." demişti.Kırgınım bana ve kızkardeşime gosterilmeyen ilgiye,sevgiye,değere.Onları değiştiremeyeceğimi anladım,ne kadar anlatsam da annem anlamayacak?Peki ya ben nasıl değişeceğim?Nasıl gormemezlikten,duymamazlıktan geleceğim?Tepkisiz kalmak istiyorum ama nasıl yapacağımı bilmiyorum.Sizlar nasıl tepkisiz kalmayı başarıyorsunuz?