Ne yaparsam yapayım annemi mutlu edemiyorum her zaman eleştirecek, bozulacak, trip atacak bir şeyler buluyor. Hep onun doğruları var ve tum hayatımı onun doğrularına gore yaşamak zorundaymışım gibi davranıyor. Tek cocuk olduğum icin de tum ilgi alakayı benden bekliyor haliyle. Aslında arkadaşları ve cevresi var ama beni istiyor. Hem calışmamı istiyor hem de mumkunse her gun beni ve torununu gormek istiyor. beraber zaman gecirdiğimizde 2-3 saati yetersiz buluyor, bir gune birden fazla iş koymayı sevmiyor, gunduzden buluşalım tum gun birlikte keyif yapalım akşam da eşlerimiz gelsin uyuyana kadar beraber takılalım istiyor. Arada o istediği şekilde de zaman gecirmeye calışıyorum ama bu sefer de (onun istediği gibi olmayan) başka bir şeyden sebep tartışma veya gerginlik cıkarıyor. Gecen gun ben cok mutsuzum diye ağladı, sebebi onunla ilgilenmemem ve birlikte zaman gecirmeyişimmiş.
Calışıyorum fakat online ve iş saatleri esnek olduğundan haftaici en az haftanın 2-3 gunu beraberiz, ayrıca 1 veya 2 gun de eşimle babam da dahil olacak şekilde beraberiz. Daha ne kadar vakit ayırabilirim bilmiyorum. Kayınvalidemler ve kendi ev hayatım da var ama bunu anlatamıyorum.
Evlerine yakın lokasyona taşınmam icin baskı yapıyor, ağlıyor,uzuluyor. Ancak iş beraber vakit gecirmeye gelince de gunumuz mutlu gecmiyor. Hala 13 yaşındaymışım gibi beni azarlıyor, bağırıyor, bozuyor, kızıyor. Tepki verince de (bazen gercekten sabrım dayanmıyor) sana tek bir şey bile soylenmiyor yazıklar olsun diyor. Ne yaparsam yapayım mutlu edemiyorum. O da zaten surekli mutsuz olduğunu dile getiriyor. Her zaman “ben değer gormuyorum” “bilmemkim annesini ne kadar seviyor, annesi ne huysuzluklar yapıyor yine de hoş tutuyor” diye ornek gosteriyor.
31 yaşında kadınım, emek vermem gereken bir cocuğum, eşim ve işim var. Elimden gelen her boş vakti anneme ve babama ayırmama rağmen mutlu edemiyorum. Arkadaşlarımla buluştuğumda anneme soylemeye korkuyorum veya sosyal medyadan paylaşmaya. Bozuluyor cunku onu değil de arkadaşlarımı tercih ettim diye duşunuyor. Coğu zaman soyelmiyorum bile arkadaşımla olduğumu, bozuluyor cunku. Ama her goruşmemiz mutsuz, bozuk veya kus bitiyor. Eşim bile “annenle ne zaman goruşsen eve ağlayarak veya asık suratlı geliyorsun” diyor. Gercekten anlayamıyorum. NAsıl oluyor da her goruşmede o kadar ilgi alakaya rağmen nasıl mutsuz ayrılıyoruz nasıl annem beni azarlayacak Bir şey buluyor ve ben eve ağlayarak ya da uzgun gelebiliyorum??? Yanındayken uzun sure telefonla konuşmama veya mesajlaşmama bile bozuluyor laf sokuyor. Telefonu uzun tuttuysam surat asıp kapattırıyor. Sadece onunla ilgilenip konuşayım istiyor.
Gunu kotu bitirmemize ve kus ayrılmamıza sebep olan tartışmalarımızdan birkacı:
-altın kupe aldım diye paramı carcur edip sacma sapan harcamalar yaptığım icin beni azarlaması
-cocuğumu neden hep yanımda goturuyormuşum ona bırakmam gerekirmiş (zaten surekli goruştuğumuz icin benimle goruştuğunde cocuğu da goruyor, prensip olarak sağlık acısından riskli yerlere gitmiyorum ve cocuğumu yanımdan ayırmıyorum, sadece ona değil kimseye bırakmıyorum)
-cocuğun doğumgunu icin onun hayal ettiği bir yer varmış neden orada değil de başka yerde kutlama yapmak istemişim herkes ona danışırmış neyi nerede yapsam diye ben neden başka yerde yapmak istemişim
Uzun oldu hakkınızı helal edin, yardımcı olursanız cok sevinirim.