Merhaba sevgili kk ailesi
Baştan soyluyorum, bu genc bir annenin ic dokmesidir ve biraz uzun olacak cunku en baştan başlıyorum.
16 yaşında idealist bir genc kızken, eş kişisiyle tanıştım.Kendimi cok akıllı sanarken aslında nasıl bir aptal olduğumu oğrendim. Cok aşıktım. Aramızda 13 yaş vardı, ama bu gozume dunyanın en iyi erkeği gibi gozukmesine engel değildi.
17 yaşıma kadar ayrıl barış suren ilişkimizi artık bi yerlere taşımak istiyordu. Evlenmek istediğini soyledi. Ailemin olmaz diyeceğini bile bile evliliğin, aile olmanın, buyumenin vereceği sorumlulukları bilmeden elimde guvendiğim şeylerden cok az olan şeylerden biri olan aşkıma ve cesaretime kapılıp kabul ettim.
Sorunlar da beraberinde başladı tabiki. Ailem şiddetle karşı cıkıyordu ve onlar karşı cıktıkca ben daha cok inat ediyordum. Okulum devam ediyordu- lise 3 oğrencisiydim- ama umrumda değildi. Halbuki kucucuk bir cocukken bile tek istediğim avukat olmaktı, cok başarılı bir oğrenciydim. Ailem ve aile buyuklerimin ısrarla olmaz demelerine rağmen, bir suru kalp kırgınlığıyla birlikte herkesi ikna etmiştim.
Burada bir es verip o zamanki erkek arkadaşımın şimdiki eşimin huyundan suyundan bahsetmek istiyorum. Kıskanc, otoriter,kısıtlayıcı tabiri caizse kadını koşe susu olarak goren bir adamdır kendisi. İstediğinde şiddete başvurmaktan kendini geri koymayan, sesimi cıkardığım anda daha cok sinirlenen ama aldatma vb şeyler olmadığı icin kendini dunyanın en iyi erkeği sanan biri işte.
Butun bunları bile bile niye evlendin aptal diyebilirsiniz, cunku 2 senedir aklım başıma gelmiş olacak ki 17 yaşındaki halime şuan bende aynı şeyi soyluyorum. Duğun dernek ile ilgili kısma girmeme gerek bile yok. İmkÂnlar olmadığı icin herşeyin en azına yetinmek zorunda kaldım hepsi bu.
Herşeyin farklı olacağını duşunmuştum cunku evli olunca her an yanımda olacaktı. Yanlış birşey yapmadığımı bilecekti ve gorecekti. Ama bilmedide yetmedide. Akrabalarımla uzaklaştım arkadaşlarımla goruşmedim varlığımın tek sebebi eve hizmet etmekle yukumlu bir kadına donuştum.
Ara ara şiddet hayatımızda hep oldu. Gozluklerim parcalandı, yuzum gozum morardı. O anlarda hep nefret ettim ama sevginin ne demek olduğunu hala oğrenmediğimden ya da aileme zorla kabul ettirdiğim icin utandığımdan mı bilmiyorum herşeye katlandım.
Evliliğimizin en başından beri cocuk istiyordu. Kendime hic sormamıştım anne olmak istiyor muyum diye ama kısa bir tedaviden sonra hamile kaldım. 2016 Kasım ayında.
Hamilelik donemimde son zamanlara kadar iyiydik birkac basit tartışma sadece.. Ta ki kuzenimin duğunune kadar. Doğumuma bir ay kala.. Birlikte duğune gitmek icin evden cıktık (genel olarak hic bir akrabamla bir arada olmak istemez ama o gun zorla ikna etmiştim) salona girip akrabalarımın yanına oturdum o dışarda vakit harcıyordu ve beni dışarı cağırdı. Ayrı masaya oturmadım diye tartıştık. Tehdit ettiği icin ordan cıkmam gerekiyordu cunku kuzenimin duğununu mahvedemezdim. Anneme ağrım var biraz diyip cıktım. Eve gidesiye kadar birbirimizi yedik ve evde cocuğumun yıkayıp utuleyip kokusunu bile hissettiğim eşyalarını etrafa savurup beni itekleyip şeytansın sen diyene kadar.
Tam o noktada artık birşeyler kopmuştu. Cunku karnımda bir melek varken evim icin uğraşıp didinirken tek yaptığım sesimi cıkarmak bağırmak diye bunu haketmemistim.
Kızım doğdu bir ay sonra, kalbime gomduğum aşkımın yerine bir mucize..
Liseyi dışardan bitirip universitesi sınavına girmiştim. AOF okuyorum şuan.
Fiziksel şiddet şuanda yok ama kızım doğduktan sonrada buyuk kavgalarımız oldu. Ama psikolojik şiddet olduğu gibi devam ediyor.
2019 un son aylarında boşanmak icin karar verdim. Ailemle konuştum. Ama babası vefat etmek uzere olduğu icin ailem ısrarla şuan olmaz dedi direttim ama aldığım tek cevap konuşun oldu. Evet gitsem gelme demezlerdi ama arada babamla gecen birkac konuşmadan sonra kalbim kırıklarla dolu kaldı.
Tek başıma birşeyler yapmak zorundayım ve sanırım caresiz hissediyorum. Bide kahrolası gururum var ya benim.. Şimdiye kadar defalarca ayaklar altına aldığım..
Kızım 3 yaşına girmek uzere.. 2020 sonuna doğru bitmesini hedeflediğim bir okulum var ama bolumumle ilgili iş hemen bulamayabilirim. DGS geciş imkanından dolayı ve hayalim olan meslek adına bu bolumu okuyorum. Şuan 23 yaşındayım. Kızımla birlikte yaşayabileceğim bir evim olsun ve bir işim olsun istiyorum şuanda sadece. Sizlerin bir coğu benden buyuk ve daha tecrubelisiniz.
Bu yuzden akıl vermenize ihtiyacım var.
Okulumun bitmesini bekleyip sonrasında iş bulup mu ayrılmalıyım yoksa şimdiden kızımla beni idare edebilecek duzeyde bir işe girip hemen mi kurtulmalıyım? ( Ailemin yanında uzun sure kalamam bazı sebeplerden oturu ama yaşadığım şehir kucuk olduğundan yakınlarında olacağım) Annem calışıyor ve kızımı nereye bırakacağım ayrı bir muamma..
Lutfen goremediğim birşeyler varsa onumde secenek olarak beni aydınlatın. Eğer buraya kadar tahammul ettiyseniz teşekkur ederim..