Cidden bazen kendimi boğmak istiyorum. Cunku zaten kendim kendimi itinayla boğuyorum.
O kadar sıkıcı bir ic dunyam var ki.
Kızlar ben depresyonumdan kurtulamıyorum. Pskologa gidiyorum, gayet iyiydim iyi geldiğini duşunuyordum bana, terapiye tatil şu bu derken ara verdim. Yine aynı konularla boğuşuyorum.
Depresyonum ağır değilmiş pskologuma gore, ilaclık filan bir durumum yoktu. Toparlarsın sen dedi aslansın kaplansın. İyiydim ya iyiydim. Yine aynı yerde aynı şeylerle boğuşuyorum.

Devamlı şu sorular beynimde: Neden ben boyleyim? Nolurdu azıcık normal insan olsaydım? Nolurdu hayatımdaki her şey sırasıyla normal bir şekilde devam etseydi?

Yıllardır kilo vermeye calışıyorum, veremiyorum. Olmuyor lanet olası, beceremiyorum. Şu boğazımı tutamıyorum ya, bir ay yemesem ikinci ay ipini koparmış it gibiyim. Kendimi kafesinde aynı yerde koşup duran hamster gibi hissediyorum.
Hic bir başarım yok hayatımda. Gecen gun akraba toplantısı vardı babama "muge napıyor calışıyor mu bir yerlerde diye soruyolar. Soylediği şey şu : "muge yiğiti kazandı evde calışıyor işte hahahah. Durumum bundan ibaret.
Değiştiremiyorum kendimi. Hayatımı. Yapmam gerekenleri biliyorum ama yapamıyorum. Olmuyor.
Hırslansamda o hırs bitiyor, isteğim olsa da sonuveriyor. Hemen umutlarım bitiyor. Hic bir şeyi başaramayacağım gibi geliyor. Hepsi anlamsızlaşıyor.Her şey bir zaman sonra anlamsızlaşıyor. Kendimi 80 yaşındaki teyze gibi hissediyorum coğu zaman. "Amaaan yapsam da nolcak" kafasındayım. Hatta seksenlik teyzeler boyle değildir bence.

Depresyon genetik midir acaba? Annemin kuzeni depresyondaydı ve intihar etti. Bende annemin sulalesine benzerim. Bazen acaba genlerimde mi problem var diyorum.

Kocam malumunuz zaten problemli, cocuk işini annemin tum baskılarına rağmen erteledim. Diyorum ki bari bu adam adam olana kadar bende kendime iş bulayım, nolursa olsun bir işe gireyim. Biraz zayıflayayım, kendime bakayım. Uc gun bu kararlılıkla yaşıyorum, ucuncu gun diyeti bozuyorum. Tum umutlarım da işe guce dair bitiyor. Yemin ediyorum emrahın annesi moduna burunuyorum, sanki kotu yola duştum de kurtulma şansım yok.

Yine tam şuanda oyleyim. Bir aydır oyle boyle diyet yapıyordum.Becersemde beceremesemde. Yok yine bozdum. Yarın artık eve donucem, bu adamın duzelmeyeceğini de biliyorum. Boşuna konuşmalar yapacağım. Bir de gidip kayınvalidemlerin filan triplerini cekerim, ne zaman anneme gitsem gelsem illa surat asıp trip atarlar kayınailegiller. Sonra tek başıma kalırım. Kendi kendime sozler veririm yine. Diyete başlarım, iş ararım. Hayatımda yara acmış arkadaşlarımın başarı haberlerini duyar, bir ben mal gibi kaldığım icin bir posta daha depresyona girerim. Boyle arkadaşlarım var hep. Vakti zamanında yediğimiz ictiğimiz bir olan, sonra aramız bozulan arkadaşlarım. Bu gunku coğu başarısızlığımın yardımcı mimarları. Hepsi atandı evlendi coluk cocuğa karıştı. Bir ben mal gibi kaldım. Bir ben.Hepsi guzel, hepsinin cocuğu oldu. Ben? Ben! Kac yaşıma geldim. Kafam hala 16.Her şeyden korkuyorum, hepsinden nefret ediyorum. Neden hayatıma girdiler, b.k mu vardı!
Sinirden oturur yerim yerim yerim patlayana kadar yerim işte. Sanki ben yedikce dunyadan insanlardan kendimden intikam alıyorum. Gecmişimden hatalarımdan değiştiremediğim şeylerden. İnsanlar laf etmesin diye, gizli gizli yerim. Akşam yerim sabah yerim. Boğazımın derdinden olucem bir gun. Ne yazık!

Ne doğru durust bir bolum kazandım, ne doğru durust bir iş bulabildim, evlendim. Ne adamı adam edebildim ne kendimi değiştirebildim. Cocuk bile yapmayı beceremedim ya...

Cok bunaldım. Olsem gam yemem dediğim anlardan birtanesi daha.

Destan oldu kusura bakmayın, yazmam rahatlamaya calışmam birilerine anlatmam gerekiyordu. Artık kimseye bir şey anlatamıyorum en son arkadaşıma boyle dert yanarken bana " muge sende hep depresyondasın zaten" dedi. Ne diyim, haklı. Hayatımdaki insanlarda benden bıktı.

Kk bıkana kadar yazarım

Sabırla okuyan, iki kelam yazan,beni bağrına basan herkesi optum, mıncırdım.