Merhaba.Eşimle uc senedir birlikteydik ve bir senedir evliyiz.Kucuk yaşta evlendim.Ve bu arada inanın 40 yaşında bile yapılsa evlilik olmaması gereken,yıpratıcı bir eylem bence.Ben durumumu şoyle anlatayım.Eşim babası ile birlikte calışıyor.Ve eşimin ailesi ile altlı ustlu oturuyoruz.Cok şukur hicbir problemimiz yok yardımları da cok ama durust olmak gerekirse,tabii ki daha rahat olmak adına başka bir yerde yaşamak isterdim.Bunu eşime dile getirdiğim olabiliyor.Yaşıma gore bu altlı ustlu oturma olayının seviyesini guzel belirlediğimi duşunuyorum.Eşimi hic zor durumda bırakmadım.O da beni bırakmadı.Fakat aynı işte olmaları babasının calışanının olmasının şoyle bir problemi var hicbir şekilde izni yok beraber doğru duzgun vakit geciremiyoruz.Tatil planı yapıyoruz yıllık izin alıyorum sonra pat o gun gidemiyoruz.Yuzum duşunce de kayınbabam ben sizi kışın x yere gondereceğim masrafları benden diyor ama ben kimseden finansal bir şey beklemiyorum buna ihtiyacım yok ikimiz de maaş alıyoruz. Benim tek ihtiyacım ozel vakit gecirebileceğimiz zaman.Ben bunları bile guzel idare edebildiğimi duşunuyorum.Ben eşimi aşırı seviyorum ama boyle sapıkca biraz galiba bilmiyorum.Uyanıyorum guzel yuzunu goruyorum ya bir suru fotoğrafını cekiyorum akşam yanımda yatıyor bir suru fotoğrafını cekiyorum hicbir ayrıntısını atlamak istemiyorum.Hayalleri var sırf hayallerine kavuşabilsin diye sabrediyorum yanında oluyorum.Ama tum bunlar oluyorken seviyorum demesine rağmen hic sevildiğimi hissetmiyorum.İşle ilgili bir problemim var paylaşıyorum iki dakika sonra kızmaya sesini yukseltmeye başlıyor onun dediği gibi yapmadığım,yapamadığım icin.Ya da ben bir duruma kızmıyorum ama dalga geciyorum başım ağrıyor konuşma falan diye beni tersliyor tamamen bana zıt olan karakterdeki insanları ornek verip onlar gibi oldun beni erken yaşta oldurceksin cenenle falan diyor oysa normal derecede konuşuyorum.Ailem ya da arkadaşlarımla ilgili bir derdimi paylaştığım an o olayı bana kullanıyor gibi oluyor kinleniyor bu sefer ben bir daha bir şeyimi paylaşmıyorum o zaman da sen benimle hicbir şey paylaşmıyorsun diye trip atıyor.Bana başım ağrıyor konuşma dedikten sonra ailesiyle telefonda konuşuyor mal mulk hakkında bir şeyler oluyor surekli bunları konuşuyor annesiyle babasıyla ama ben oyle takılıyorken eğleniyorken başım ağrıyor diyip susturuyor.Kendimi fazlalık gibi hissediyorum.Bunları belirttiğimde ise yine bana kızıyor.Soruyorum benim diğer kızlardan veya kadınlardan eksiğim ne ben neyi yanlış yapıyorum duzeltmeye razıyım yeter ki iyi olalım diye (cunku hep beni yanlış,nankor ve hatalı buluyor) cevap hicbir şey diyemiyor.Beni sevmiyorsan ve değer vermiyorsan soyle ayrılalım ben kimseye hayatı zehir etmek istemiyorum diyorum seviyorum diyor.Ne yapacağımı şaşırdım bazılarını uzmemek adına ve coğu kişiye de guvenmediğim icin kimseyle paylaşamıyorun yaşadıklarımı burada da kafam karmaşık iken net yansıtabildim mi yaşadıklarımı bilmiyorum ama ne yapmam gerekiyor fikirlerinizi alabilir miyim?Eşimi seviyorum ve yapabileceğim bir şey varsa yapmak istiyorum.