Uzgunum. İcim paramparca. İzmir depreminde yaşanan acıları, yarım kalan hayatları, eksik kalan aileleri ben aşamıyorum. İyi hissedemiyorum. Pırıl pırıl gencler. Ufacık yavrular. Duşunmek istemiyorum ama başaramıyorum. Keyif almak amacıyla yaptığım gunluk sıradan şeyler bile, bir kahve icmek bile zul geliyor bana. İnanın duş almak bile gelmiyor icimden. O hevesle aldığım kıyafetlerin hicbirine gitmiyor elim, bulduğumu zorla geciriyorum sırtıma. İşe gitmek zorunda olmaya dahi isyan edesim var. Pazartesi sabah başımda dikilen vatandaşlara “derdin bu mu gerizekalı insanlar oluyor şu an” dememek icin kendimi oyle zor tuttum ki... Boyle bir felaketten sonra o insanlar hayatına nasıl devam edecek allahım nasıl... Okulundan izin alıp eve gelen ve olen gencler, arkadaşına kahve icmeye gidip depreme yakalanan genc kadın, markette olen insanlar, dişcide olen insanlar... Gunluk en basit, en sıradan hareketlerimiz. Anlık secimlerimiz. Acaba salon yerine mutfakta oturuyor olsa kurtulacaklar mıydı. Ya da merdivene koşmasa kucukyumuk ailesi. Helim amca marketten ne alacaktı acaba. Durmuyor duşuncelerim. Biliyorum normal değil. Duyarsız bir insan olmak istemezdim asla, cadılar bayramı partisine katılmaktan bahsetmiyorum ama ben bu kadar gucsuz hissetmekten yoruldum. Beynim canımı yakıyor.