Nası yureğimizden sokup atıcaz bilmiyorum..depreme işyerinde yakalandım aklıma direk evladım geldi annemle evdelerdi hayatımda daha once boyle caresiz hissettiğimi hatırlamıyorum o an kimseye ulaşamıyorsun kafayı yicek duruma geliyor insan..cok şukur sağsalimiz ama ben direk enkaz ve yıkılan binaların civarında oturuyorum etrafım hep cadır gunlerdir uyuyamıyorum kalktığımda carşaf duzeltmek bile sucluluk veriyor insana..evlatsız kalan anneler,,ebeveyn kaybeden cocuklar beynim uyuşuk nasıl gecicek bilmiyorumm