Ben kendimi bildim bileli hep sessiz sakin ve de oldukca sabırlı bir insandım. 4 yıldır evliyim eşimin ailesi ile olan sorunlar artık beni canımdan bezdirdi herşeye karisiyolar,patavatsizca konusuyorlar. Aşağılamak icin anne ve babamın ayrı olmasını bile kullandılar. Artık o kadar sinirle doluyum ki son iki yılda 3 kere sinir krizi gecirdim resmen komşular noluyo diye kapıya cıktılar..bir bebeğim var bazen o kadar huysuz oluyor ki cok kızdım bağırdım evi toplayamadigim icin.. neden derseniz o konuda da ayıpladılar balkona toz gelmiş utanmıyor musun diye eşimin babası demedigini bırakmadı. Surekli catkapi kapidalar bakalım ev temizmi diye..Ama bebekle her an her yere yetisilmiyor ki. O gunden beri kızım bı yeri dagitsa cok kızıyorum yaramazlık yapsa bağırıyorum.. tutamıyorum kendimi ilk aylar o kadar guzeldi ki kucağından bırakmadım sonra mahvoldu belkide bebeğim de sevmiyordur beni. Birgun duşundum ben bu değilim ben savaşmak istemiyorum ben duzgun bir iletişim istiyorum,sakinlik istiyorum ama mumkun olmuyor bebeğimle ilişkim bozuluyor artik Boşanmaya karar verdim herkes gecerli bı neden aradı o kararimida yitirdim korkuyorum. Temizlik yapıyorum hep yetersiz geliyor, yemeğim,anneliğim herşeyimi sorgular oldum bu yetersizlik hissi beni boğuyor artık.ben ne yapmalıyım bilmiyorum,bu durumlardan dolayı psikologa gidemiyorum, Mart'ta başlayacaktım doktor depresyon dedi sen sinirli değilsin buna cozum arama yaşadıklarına gore zaten sakin kalabilmen anormal olurdu dedi,sonra korona cıktı gitmedim,ilac iyiydi duşuncelerim azaliyordu ama yine başladı surekli soylenen sozler ,yapılanlar aklımda geceleri uyuyamıyorum varmı başına gelen noluyor bana anlamıyorum