Herkese merhaba.
Desteğinize inanılmaz ihtiyacım var.Her anlamda karmakarışığım.Umarım kendimi duzgun,anlaşılır ifade edebilirim.
Biz bir kac yıl once babamla olduğumuz evi bir nevi terkettik.Şiddet ve psikolojik baskıdan oturu.
Teyzelerim ilk başta bize sahip cıkmışlardı,kadının gucunu gostermişlerdi herkese.Hep beraberdik,birliktik.
Okula gitmemesine rağmen her şeyle baş edebilen marifetli tamirat işlerini dahi halledebilen biriydi annem teyzelerimde oyleler.Hepsi guclu tuttuğunu koparan insanlar,başarılılar,yetenekliler.
Ama şimdi ailemiz paramparca
Anneannem,teyzelerim destektiler.Şimdi hepimiz yabancılaştık.Hepimiz birbirimize yakın oturup gidip gelmiyoruz.
Asla aileden dolayı bir yokluk hissedeceğimi duşunmezdim.dışlamalar,ayrımcılıklar mevcut
Arkadaş olsa neysede
Aile canımı sıkıyor
Bir ailem yokmuş gibi hissediyorum
Durduk yere bir şey yapmadığım halde karşılaştığım bu soğuk duvarlar,yapayalnız bırakılış onemsiz hissettiriyor bana kendimi.
Demek ki onlar icin bir şey ifade etmiyorum diyorum.
Kabullenmem gerekiyor belki de
Bilmiyorum..
Annemin kardeşlerimin bana yetmesi gerekiyor
Cok şukur demem gerekiyor
Yapayalnız kalanlar var bir evde biliyorum
Ama bize surekli biz bir aileyiz
diyip bu şekilde yaklaşımlar gorunce istemsiz kotu hissediyorum.
Nasıl baş edecem hayatımda ilk defa karşılaştığım bu şeyle bilmiyorum
Daha doğrusu
Kendimi inanılmaz değersiz hissediyorum
İnsanların hayatlarından oylece cıkarabildiği acıklama yapılmaya dahi gereği duyulmayan biriyim
Biri bana iyi yaklaşınca oturup ağlayasım geliyor.İyi insanlara olan inancımı kaybettim.
Biri beni onemseyince şaşırıyorum.
Ben onemseyecek onemsenecek biri değilim ki diyorum.Hassaslaştım duygusallaştım.
Uyku uyuyamaz oldum.Hissiyatlar ne kadar kotuleşebilirmiş onu gordum.Yaşadığım her an bana kulfet geliyor.Arkadaşlıklarımda olan iletişimlerim de kendimi istenmeyen biri olarak gorduğumden oturu berbat hissediyorum.Onlarda bırakıp gidecek işe yaramazın tekiyim ailem istememiş onlar ne yapsın diyorum.Her an zehir oluyor.Biri yanlışlıkla carpsa ağlamaklı oluyorum.Bu dunyanın yukunu kaldırmak istemiyorum.Bu kadar yorulmak bana ağır geliyor.İşini duzgun yapan bir terapistle yolum kesişmedi.Ki fiyatları da tuzla buz değil.Devlette bulamıyorum.Psikiyatristler direkt ilac dayıyorlar.Nolur bana yol gosterin kalbimin ustune hoyratca basılmış gibi,es gecilmişim gibi.Derslerime odaklanmakta gucluk cekiyorum.Senelerdir sınav surecimi uzattıkca uzattım iyi bir bolum iyi bir yer kazanabilmek adına.Bu hislerim,terkedilmişliğim calışmalarımın onune geciyor.Dersime yoğunlaşamyorum.Bir testi cozmek dahi saatlerimi alır oldu.Nefes almak acıtıyor.Cok nazik kibar beni seven onemseyen değer veren bir erkek arkadaşım var.Ona da kulfetmişim gibi hissediyorum.
Nefes almak canımı acıtıyor.Ailemi arkamdaki kale sanardım o kalenin yıkılışıyla sarsıldım.Gercekten herkes o kadar aile aile diyor ki onlarsız olmaz yaşanmaz kafasındayım.Cidden dunyada bir tek ben mi boyleyim diye dar bakış acılarına sahibim.
Araya durduk yere orulen duvarlar canımı yakıyor
Emekleri uzerimde cok
Neden durduk yere bir başkasıyla(aile bireyi olmayı geciyorum)herhangi biriyle aranı acıp onu dışlayıp değersizleştirmek istersin
Konuşmak varken ustelik
Neden ya algılayamıyorum
Bu buyuk bir haksızlık.
Konuşmayı cokca kere denedim
Her biri farklı sebeplerden oturu olan konuşmalar
Ancak konuşmak arada samimiyetsizlik ve yapaylık oluşturacak.