Merhaba arkadaşlar icimi rahatca dokebileceğim kimse yok etrafımda. Bu yuzden buraya yazmak istedim. 31 yaşındayım. Normalde cok net ve keskin duşunceleri olan biri değilim ama birisi cıksa dese ki hayatındaki en buyuk pişmanlığın nedir diye; evliliğim derdim cok net bi şekilde. Ataerkil bi ailede tek erkek cocuk olarak buyutulen bi eşim var. Onu buyuten bir anne ve dort tane ablası var ama o kadınları hep aşağıda gormesi gerekiyor gibi yetiştirilmiş. Yoruldum... kadın olarak o benden cok şey bekliyor ama ben ondan erkek olarak beklediğim hicbişeyi goremiyorum. Artık ev işini ya da cocuk bakımındaki yardımı gectim de bi ilgi bi sevgi şefkat bile goremiyorum.
Onunla evlenmeden once nişandan ayrılmıştım. Benimle evlenerek beni kurtarmış gibi davranıyor. Beni “hic” ken “adam” etmiş oyle soyluyor. Belki de bana bu yuzden hep kotu davranıyor. Bu duşuncede olduğu icin. Ya da benimle ailesine uygun olduğum icin evlendi ve o yuzden oyle davranıyor bilmiyorum ama sevildiğimi hic ama hic hissetmiyorum.
Zaten gelecekle ilgili butun planlarını ailesi uzerine kuruyor onların mutluluğu icin. Ben ve cocukların mutluluğu pek de onemli değil.
4 bucuk yıllık evliyiz. İlk başlarda cok sorun yaşadık. Burda da birkac konu acmıştım. Duzelir gibi olmuştuk. Son zamanlarda yeniden eskiye donduk. Her tartışmada kendime ve aileme ağır hakaretler duymaktan bıktım.
Boşanmayı cok duşundum cok dillendirdim ama gercekten oyle ha deyince olmuyor. Duzelir miyiz onu da bilmiyorum ama hic ihtimal vermiyorum.
Ben de hatasız değilim. Defalarca sorguladım kendimi farkındayım. Dort dortluk kusursuz bi evlilik de beklemiyorum ama bu kadarı da cok fazla yordu beni.
icimi buraya da olsa dokmek iyi gelicek bana. Fikirlerinizi paylaşırsanız da sevinirim.