cocukluğumda yaşadığım travmalar yuzunden insanlara guvenim yok.


Nefret ediyorum bazı insanlardan.
Annelere yalvarıyorum kiz cocuklarınızı ekstra ekstra koruyun. Oyle diyorum belki ama erkek kardeşim de bir tacizin eşiğinden dondu . Ahlaksiz teklif ...
Hem de erkek kuzeni o zamanlar yaş 20 erkek kardesime o zamanlar erkek kardeşim yaş 7.

Ben de kulak sahiti olmuştum. Kardeşim anne babama anlatırken duymuştum.
Yine ki izin vermemiş iğrenc bir teklifte bulunmuş.

Bu işin kızı erkeği yok.
Pislik her yerde pislik.


Bana bir bakkala girdiğimde daha 9 yaşımdayken yaşlı bir adamın senin goğuslerin mi cıkmış dediğini hatırlıyorum.
Nefret ediyorum.
Dışarıdan bakıldığında hic kimseye belli etmezler kendilerini bu tipler.
Iyi hoş beyefendi gibi konuşurlar.
İclerinde bir canavar gizlerler.

Onlar yuzunden ilk bebeğimi kaybettim hadi onu koruyamazsam diye duşundum karnimdakinin kız olduğunu oğrenince.
Surekli aklıma kotu senaryolar geldi.
Karnimdaki kızımı şimdiden herkesten kiskaniyordum.
Biliyorum bu doğru bir psikokoji değil ama beni o hale getiren yasadiklarimizdi.

Biz cok temiz cocuklardık.
Guler yuzlu naif ve cekingen.
Kimselere zarar vermeden buyuduk.
Ama bize zarar vermeye calıştılar.
Ama hep ucundan donduk tehlikenin. Su da bir gercek ki bu olayları yaşayan cok insan var sonu kotu biten.

Bu sapık zihniyet bir nesli cokertti.
Kiz cocuğum 9 aylıkken karnımda kalbi durdu yaşamadı.
Iyi bir psikokoji yasamadim onu hamileyken.
Her gun ağlıyordum hadi onu koruyamazsam diye.
Hep olumu duşunuyordum.
Ve belki de bebeğim bu kadar stresli bir annenin vucudunda kalp krizi gecirdi bunu da bilemiyoruz.

Ama katiller belli.


Şimdi erkek cocuğum var 4 yaşında ve ben onu kimseye bırakamıyorum.
Koranadan once de birakamiyordum.
Dedesi torunumu gezdireyim alışveriş yapalım markete gidelim dediğinde binbir bahaneyle reddediyorum.
Bir iki defa bir şey olmaz diyerek eşimin yanında emrivaki yaparak goturdu.
Ben gelene kadar kac dua okudum bilmiyorum.
Dede cok iyi biri cok seviyor kılına zarar gelse o bizden daha cok uzulur biliyorum.
Ama ona bile yok diyorsam beni bir duşunun.

Eee bu cocuk boyle mi kalacak ? okula gidecek kalabalığa karışacak.
Bana bazen diyorlar ki evin icinde cocukların şimdi annelik zor değil bir de okula gonder o zaman daha zor olacak diyorlar.
İcimdeki firtinalardan kimsenin haberi yok bana bunu soyluyorlar.

Duşunuyorum da biz hep susan cocuklar olmuşuz hakkımızı mahkemede aramayan.
Şimdiki cocuklar daha şanslı aileler daha bilincli. Susmuyorlar haklarını arıyorlar. Ilerleme kaydettik şukur.

Şimdi size sorum sizler de belki benim gibi şeyler yasamissinizdir ya da endişeli cocuk buyutuyorsunuzdur.
Nasıl aştınız bu durumu?
Etrafa nasıl guvenmeye başladınız okula gonderirken ne duşunerek gonderiyorsunuz.
Nasıl bir tedbir alıyorsunuz?
Bana da yol gosterici rahatlatıcı olur belki sozleriniz.
Bunun icin psikolojik tedavi mutlaka gorecem.
Ama ondan once sizlerin de fikirlerinizi almak istiyorum.
Tecrubeler de insana fayda sağlar.