İyi akşamlar. Nerden başlayacağımı bilmiyorum ve cok bıkmış hissediyorum. Bugun yaşadığımız olayı anlatarak başlayayım. Hava guzel olduğu icin kızımı parka goturduk. Kızımla oynadım. Eşimde yanımızda. Tahterevalliye binmek istedi kızım. Eşime yardımcı olmasını soyledim. Eşim tahterevalliye elini surmedi. Dirseğiyle oynattı. İnsanlarda bakıyorlar. Bana davranışı cok sacma geldi. Sonucta cocuk her yere dokunuyor. Neden onu getirdik o zaman. Parktan cıkarken kolonya sureceğiz elimize dedim. Onun bu davranışı sacma geldi cunku, temas nedeniyle karantinada olan amcasının karantinası bitmeden yazın koyde yanına gitti. Ben de maske takıyorum diye yanlış anlarlar. Onlarda bişey yok. Karantinaları bitiyor dedi. Yani tutarsız bu konuda. Hep hassas olsa anlayacağım. Ben soylenince, hep beni eleştitiyorsun falan diye kızmaya başladı. Arabaya doğru giderken sesini yukseltmeye başladı. Yakınımızdaki insanlar bize baktılar bu arada. Ben de napıyorsun, insanlar bakıyo falan dedim. Elindeki cantayı fırlattı arabaya doğru. Yani bi ofke krizi. Cok utandım. Ve biz bunu ilk kez yaşamıyoruz. Sonrasında ben bu utanc dolu anı yaşamanın uzuntusuyle ağzıma geleni soyluyorum. O once senin yuzunden, sen adamı cıldırtırsın falan diyo. Sonra sessiz kaliyo. Evin icinde gayet yapıcı ve uysal davranıyo. Zaman gecince ozur diLiyor. Ama ben ondan cok uzaklaştım. Ve bu son bulmuyor. Ben ailemde, arkadaşlarımda, cevremde boyle rezillik gormedim. Yaşamadım. Cok ağırıma gidiyor. Onun ailesi icin cok normal. Sonradan gorduğum. Koyun ortasında kavga kıyamet. Sonra hicbişey olmamış gibi yaşarlar. Kardeşlerinin de ofke patlamalarını gordum.
Şimdi ne hissedeceğim ne yapacağım bilmiyorum. Var mı bunun cozumu? İcimden hicbirşey gelmiyor artık.
Kızımla yalnız kalınca konuştum. Herkes tartışabilir, sorun yaşayabilir. Ben babana dışarıda boyle davrandığı icin kızgınım dedim. Oyle akıllıki. Bunlara şahit olduğu icin de cok uzgunum.