Merhaba kızlar hayatımda ilk defa bir problemimle ilgili boyle bir platforma yazıyorum. Caresizlik insana neler yaptırıyor. Amacım hem cinslerimden yardım ve destek almak. Benimle benzer şeyleri yaşayanlar varsa belki karanlığıma ışık tutarlar. Eşimle birbirimizi cok severek evlendik masallardaki prensimi bulmuştum adeta bulutların uzerinde gibiydik.aramızda bi cok kulturel ailesel farklılıklar olsada o an icin hic sorun olmadı ve hic sorun olmıcak gibi geldi. Benim ailem oldukca cağdaş ve modern, onun ailesi daha muhafazakardı. Ama bu evlenene kadar aramızda hic sorun olmadı. Bu arada ikimizinde yaşı cok kucuk değil ben 29 eşim 30 yaşında idi. 2 yıl flort doneminin ardından evlendik. Ne zaman evlilik yoluna girdik işin işine aileler girdi bulutların uzerinden gercek dunyaya donduk. O anlayışlı duygusal sevgi dolu adam gitti sinirli baskıcı beni ailesinin kurallarına uydurmaya calışan bi adam geldi. Duğun stresidir dedim gecer dedim. Ama gecmedi tam 4 yıl oldu. Dertlerin sorunların yaşadıklarımızın ardı arkası kesilmedi. Kıyafetlerim arkadaşlarım oturmam kalkmam ve hatta gulmem bile sorun oldu. Ailesinin yanında kot pantolon bile uzerine kıcımı kapatan bişey giymeden giyemez oldum ki ben acık bir bayanım 30 yaşıma kadar ailem tarafından kılığıma kıyafetime hic karışılmadı serbestce giyindim eşimde benimle evlenmek isterken bunların gayet farkındaydı. (Bunlar tabi eşimin değil ailesinin istekleri imiş)Bunların bi şekilde ustesinden geldim oyle yada boyle. Evlendik ve gordumki eşim annesinin gudumunde butun istekleri ihtiyacları annesi tarafından karşılanmış cayına şekerine kadar annesi karıştırır giyecegi corabına kadar annesi verir neredeyse yemeğini kaşıkla annesi yediricek o kadar duşkun oğluna ve hayattaki tek gayesi oğlunu doyurmak yemek yedirmek. Eşimde annesinin her dedigini yapmaya calışan asla hayır diyemeyen annesinden bağını koparamamış tek başına birey olamamış biri imiş. Annesi gel der gider git der gider. Annesi onun yerine herşeyi duşundugu icin onun her işine koştuğu icin maalesef hic bir sorumluluk duygusu gelişmemiş. ne yazıkki evlenene kadar hic fark edemedim. Evlenmeden once ikimizde calıştığımız icin evin sorumluluğunu ortak paylaşıcaz diye konuştuk. İş bolumu yapıcaz vs vs... evlendikkkk. Duğun bitti biz o gece balayına gidicez benim valizim hazır değil ve ilk gecemiz. Kv duğun sonrası yemek yemeye evine goturmek istedi. Gitmek istemedim eşime soyledim bugun bizim gunumuz ne işimz var kaynana evinde hem valizim hazır değil cok işim var dediysemde kaynanama yemeğe gittik. Ve o gun eve dondugumuzde ben ucak saatine kadar valiz hazırladım tek başıma eşim koltukta uyuyakaldı ilk geceme kaynana yemeği damgasını vurdu ve uyandıgında ilk gecemizi bu şekilde gecirdik diye sabahın 5inde kavga etti benimle. Daha ilk gunumuz bismillah kavgayla başladı.balayına gittikk hergunnn annesi aradı napıosunuz diye annesi arıo kapatıo babası arıo kapatıo ablası arıo ben artık bu durumdan bi kıllanmaya başladım. Balayındayız yaaa bi rahat bırakın di mi. Balayından donduk evimizdeki ilk gunumuz ilk sabahımız heyecanlı heyecanlı tencerelerimi cıkardım sana ne yemek yapiim aşkım dedim ilk yemeğimiz olucak. Daha lafımı yeni bitirdim kv aradı kahvaltıya cağırdı ve eşim dondu bana gider miyiz diye sordu şaka gibi. Ve biz o gun bu sebebten dolayı kavga ettik. İnsan evindeki ilk gununde neden aranır hadi aradın neden yemeğe davet edersin. Bu zaten hayatımızın ozeti gibi eşimle evimizde olacagımız her an saolsun hep aradı.Neysee ailesine yakın oturuyoruz ben calışıyorum eşimde calışıyor. Eşim vardiyalı calışıo ve eve haftanın 4 gunu 23 te gelio ben ise sabah 5.30da kalkıp işe gidiyorum. Ortak tek bi gunumuz yok o geldiginde ben uyku modunda oluyorum ben geldigimde o olmuo sadece cmtsi akşamları 7de gelio o zaman goruşebiliyoruz. Vakit problemimiz var birbirimizi goremiyoruz yeni evliyiz birbirmize ihtiyacımız var vs vs. Sanıyorum ama goruşemiyoruz diye fırsatlar yaratmaya calışıyorum ama her yarattığım fırsatta eşim annesiyle birlikte olmamızı istio duğun gunu oldugu gibi, evimizdeki ilk gununde oldugu gibi. İzin gunlerinde ben calışıyorum.annesinin telefonuyla evden cıkıo benim eve gelmeme yakın gelio sabahları annesine kahvaltıya gidio. Sonrada tek goruşme gunumiz olan cmtsi gunu ailesine vakit ayırmadığım icin evde benimle tartışıo. Bu arada benim ailem yok gibi zaten bi kerede senin ailene gidelim annen nasıl demek yok. Ayrıca annesine gitmekten evdeki hic bir sorumluluğunu yerine getiremiyor cunku vakti yok.Butun evin sorumluluğunu sırtıma yukledi.evlenmeden once konuşulan hic bişi olmadı. Ev işlerinde bana yardımcı olmadı zaten eşimin bu hayattaki tek sorumluluğu annesinin yemeklerini yemek. Saolsun oda hic bir gun davet etmeyi eksik etmedi goruşemedigimzi defalarca kez belirtmemize ragmen. Ben izin gunlerimde temizlik yaparım uti yaparım camaşır yaparım anneme gdcek vaktim olmaz o ise sabah uyandıgı gibi annesinde.Bu arada yemeğe gittiğimzdede kalkmak bilmio sabah 5.30da kalktığımı bilmesine rağmen gece yarılarına kadar oturur. Yeni evliyim kocama yemek pişirmek istiyorum vakit gecirmek istiyorum ama bunu dile getirdigimde kavga cıkıo. Bu arada işten gelince hergun en az 2 ceşit yemek yaparım hatta eşimin kahvaltısına kadar hazırlar dolaba koyarım ama eşim onu dolaptan cıkarıp yemeye bile uşenir onun yerine bi mahalle otede oturan annesine gider koşa koşa kahvaltısını orda yapar.
annesine gitmezsede mutlaka annesine o gun ne yaptığının ve ne yediginin raporunu verir. Birlikte dışarı cıktığımızda arar annesine haber verir. Benden once vardia saatlerini annesi bilir, yemek yapar ve bizi davet eder. Gitmezsen ağlar. Yada kocanla kavga edersin. Artık telefonum caldığımda ve uzerinde kaynanamın adını gordugumde telefonumunu kırıp parcalamak istiodum.O kadar sorun yaşadımki o kadar kavga ettik ki kac kez evi terkettim. Eşime durumu anlatmaya calıştığımda hep suclu oldum birlikte başbaşa vakit gecirmek istedgm icin suclandım. sinir krizleri gecirdi evde ne cam kaldı kırılmadık ne cerceve. Konu komşuya rezil olduk. eşim kocadan daha cok anasının evladı 5yaşında bebek. Sanki anasının sutunden kesilmemiş.ama evde kukreyen aslan ben nasıl farkedemedim diye kendimi yedim bitirdim. Ama inanın evlenene kadar hic boyle bir belirtisi yoktu asla. Zaten şaşırdıgım noktada bu oldu....Kv bu tavırları yuzunden eşim evini bilemedi sorumluluklarını bilemedi evliliğe alışamadı cocukluktan adamlığa gecemedi bi karısı oldugu anlayamadı beni evimi hep 2. plana attı. Aile olamadık kısacası. Anasının evinde tv bozulur hemen yapmaya gider bizim evmizde kombi bozulur 2 ay oyle bozuk durur.......Ve maalesef aramıza her anlamda soğukluk girdi. Ben kv davetlerine icabet edemedigim icin ve evde surekli kavga yaşandığı icin işimi bıraktımm. 1. hatam evlenmek ise 2.si bu oldu ya son pişmanlık fayda etmez. Eşime hep sordum bu kadar annenin evine meraklıydın neden evlendin. ben sanki hayatlarında fazlalıkmış gibi hissettim her zaman ve bu problemler psikolojimi cok bozdu, bizi cok yıprattı. Zaten cok bizde olamadık. Şimdi 4 yıl oldu ben resti cektim kendim gitmiyorum kocamda eskisi gibi değil ama evliliğimiz hic sağlam temeller uzerine kurulmadı en guzel yıllarımız en ozel gunlerimiz hep kavga icinde gecti. Ve bu soğukluk yuzunden cocuk yapmak istemedim cesaret edemedim. Şuanda da oğrendimki erken menepoz donemine girmek uzereymişim cocuk sahibi olmam cok zormuş.bu haberi aldığımdan beri yıkıldım ama eşimin umrunda bile değil. Senin yuzunden annen yuzunden erteledim cocuk yapmayı. Şimdi eşimin yuzunu bile gormek istemiyorum. Boşanmak istiyorum. Bana yaşattıklarını affedemiyorum unutamıyorum. Benimle benzer durumları yaşayanlar var mı. Bu durumu nasıl atlatabilirim?