Merhabalar, 3 senelik sevgililiğin ustune 1 senelik evliyim. 4 senedir beraberiz yani.

Nasıl anlatayım bilmiyorum. Sorunlarımız oluyor ama duşununce sanki elle tutulur gibi de gelmiyor. Tartışmalarımız sacmasapan şeylerden. Benim bazen sert cıkışlarım, onun sevgime guvenmemesi ve sorgulaması, bunun gereksizce uzaması etkiliyor. Aslında bunu ona itiraf edemesem de sevgim onun birkac ofke patlaması ve ettiği cok kırıcı sozlerden sonra evlilik icinde azaldı. Eskisi gibi değilim. Bir de modumu duşuruyor. Ona sorsan hicbir şey dememiştir, yapmamıştır ama, mesela bu ara iş goruşmelerim olacak ve o hep bir memnuniyetsiz. Goruşmeye gideceğim diyorum, sen bilirsin diyor. Okulumun son senesi ve Kpss ye gireceğim, beni duşunduğunu soyluyor ama, tam bir mudahale etmese de hissettirdiği şey mudahale gibi geliyor. Kurs gibi yeni bir ortama gireceğim zaman da boyle. Diken ustunde. Yani neyine karıştım diyor ama kendimi rahat hissettirmiyor.

Soylediğim şeyleri yanlış anlamaya musait, alıngan. Benden kac yaş buyuk ama, surekli pışpışlanmayı bekleyen cocuk sanki. Tamam benim de hatalarım var, uslubum bazen serttir. O da eskiden daha nazik olduğumu, ona karşı değiştiğimi soyluyor.

Evlenmeden once sonucta dışarda yiyip ictik, sinemaya tiyatroya gittik, yuruyuşler yaptık, yemek yaptık vs. Yani daha farklıydı, belki de kısıtlı zamanda daha ozel geliyordu her şey. Şimdi anca evde dizi izliyoruz. Zaten aklına bir plan yapmak, bir yerlere gitmek falan gelmiyor.

Yanına otururum, yuzume bakar oyle. Bazen bi konu acar ama, oylece yuzume baktığı zaman ben sinir oluyorum. Doğru duzgun muhabbeti yok. Soylesen ben konuşmuyor oluyorum. Bu yuzden kac kere sinirlenip yanından kalkıp gittim. Bazen de ben bir konu acıyorum, oyle ters bir yerden anlıyor ki pişman oluyorum. Toplumsal analizler iceren bir yazı gonderdim, bunu sacmasapan anlayıp tartışmaya cevirdi. Mesela katılmadığı şeyleri soylesin, tartışalım karşılıklı, doğru duzgun argumanı da yok. Kendini ifade edemeyince de sinirleniyor. Ortak ilgi alanımız cok sınırlı. Soylediğim bazı şeyleri anlamıyor ya da yanlış anlıyor. Veya tepki vermiyor. Hayatı paylaşamıyoruz sanki. Bazen uzun uzun bir şeyler anlatırım, karşımda tepkisiz durur ve ben surekli bir şey soylemeyecek misin diye cevap koparmaya calışmaktan sıkıldım. Veya standart cumlesini soyler :"anladım." Bazen beni iyi hissettiren bir şeyden bahsederim, ama o tepkisizliğiyle ve enerjisizliğiyle beni aşağı ceker, ruh halimi değiştirir bir anda. Boyle olunca demek ki hem bir şeyleri paylaşamıyoruz hem de bana iyi gelmiyor diyorum. Ve karar veremiyorum bunlar boşanma sebebi midir? Bazen konuşamayacak, ortak bir şeyler yapamayacak, bana mutluluk vermeyen biriyle beraberim, ne anlamı var, yol yakınken bitse mi diyorum. Aynı zamanda da ne gerek var bitirmeye, ilişkide sevgi, guven, huzur olsun bunlar yeter diyorum. Ama bitirme duşuncesinin aklıma duşmesi bile iyi değil, değil mi? Terapist derseniz başlamıştık ama annemin rahatsızlığından ve benim ilgilenmemden dolayı yarıda bıraktık. Sonrasında da pek elle tutulur bir sorun olmadığından devam edelim demeye cesaret edemedim.