Oncelikle herkese merhaba. Ben 21 yaşında bir kızım, buraya bir sorunumu yazacağım sizlerden tavsiye ve yonlendirme almak istiyorum. Benim icin cok zor bir durum. Cevap veren herkesten şimdiden Allah razı olsun.
Be 18 yaşındayken biriyle tanıştım . buraları cabuk gececeğim. İlk andan itibaren birbirimize aşık olup sevdik. Sevgilimin babası turkiyede yaşamıyor,surekli işi gereği seyahat halinde. Sevgilim de babasının burdaki işlerini hallediyor. Ailesine o goz kulak oluyor, oyle ki bir yere kalmaya bile gitmiyor. Uzerinde cok fazla sorumuluk var. Evin en ufak fatura yatırma işlerini bile o hallediyor, her turlu sorunla o uğraşıyor, kardeşinin okul kayıtlarını bile annesi değil de o yapıyor. Anlayacağınız uzerinde 50 yaşındaki adamda olan sorumluluklar var, oysaki benden 3 yaş buyuk. İlişkimizden birkac ay sonra problemler başladı. Zaten her zaman buluşamazdık, hep işi oluyordu. Beni atlattığını duşunmeyin kendi arkadaşlarıyla da goruşemiyordu. İlişkide gerek tecrubesizliğimden gerekse yaşımdan dolayı hep problem cıkaran bendim. Bir şey istediğinde sanki beni kontrolu altına mı alacak diyip hemen hayır derdim. Halbuki ortada kontrolu altına alma gibi bir durum yoktu, normal bir ilişkide olacak şeylerdi. Ama benim ciddi olarak ilk ilişkim olduğundan ben bunlara uzaktım. Bu yuzden ayrılmalara başladık. Kavga eder ayrılırdık sonra ben yazardım halledilirdi. Zamanla bir olay oldu, cok uzar diye anlatmayacağım, benim ilgili olmasına rağmen benlik bir durum kesinlikle yoktu ama oyle bir olaydı ki sevgilimi hayatımda hic oylesine sinirli gormemiştim. Onu cok sinirlendirecek bir konuydu ama dediğim gibi benim sucum yoktu. O ilişkiyi bitirdi, cok konuşmaya calıştım ayrılmamak icin ama sinirden dinlemedi. Sevgilim hayatınızda gorup goreceğiniz en gururlu insandır, tukurdum yalayamam diyenlerden. 9 ay boyunca ayrı kaldık. Bir kez bile denk gelmedik, biribirimizi gormedik. 9 ayın ağlamadığım herhangi bir gunu yoktur, oylesine aşıktım ki. Bir daha asla yazmaz diyordum. 9 ayın sonunda tam kendi hayatıma alışmışken, ağlamamaya başlamışken birden ulaştı bana. Telefonda konuştuk, seni anladım ama gururumdan yazamadım donemedim dedi. Tekrardan konuşmaya başladık, ben sanki birisi bana kanat takmıştı da mutluluktan ucuyordum. Onun gozlerindeki parıltıyı da goruyordum. Birden eskisi gibi olduk, sanki araya hic 9 ay girmemiş gibi.onceden kavga etsek hic aramayan adam şimdi arıyor, cozum sunuyordu bana. Barıştıktan 4 ay sonra yine bazı problemler başladı. Ben ozunde de cok kıskanc insanım, kıskanclık yapıyordum. O da biliyordu ki bana 1-2 cumle kursa ben zaten duzelicem ama birkac kereden sonra umursamamaya başladı. Onun kız arkadaşlarını kıskandığım zaman konuşmama bile izin vermiyor başından savıyordu.O kendi arkadaşlarını haliyle yıllardır tanıdığı icin kimin ne olduğunu ona nasıl yaklaştığını biliyordu ama bana acıklamıyordu. Ben de buna katlanamadım. Evet o cok meşguldu ama 2 cumlelik değerim yok muydu? Hangi kadın cok guvense de bir mesaj, bir arama veya herhangi bir şey gorduğunde bu kim diye sormaz? Ben sorarken hep cok asabi soruyordum hatamı kabul ediyorum. Ama yine de bu ayrılığa sebep olmamalıydı diye duşunuyorum. Ayrıldık, ayrıldıktan sonra beni her yerden engelledi. Ben ona icimde kalmasın diye başka bir yerden mesaj attım. Uyuşmuyoruz sen cok farklı yerlere takılıyorsun benim bunları acıklamaya gucum yok dedi sen benim icin cok cabaladın her şeyi yaptın ben de kendime gore yaptım ama gucum yok ben kendi hayatıma dair umutlarımı da kaybettim artık hicbir şey beklemiyorum hayatımı goruyorsun dedi ve ayrıldık. Son kez buluşmayı bile kabul etmedi. Şimdi 2 aydır hic haber yok. Kendi kendime o olayda bile yazan insan şimdi de yazabilir belki diyorum ama belki de zaten uyuşmuyorum bu kızla diyip yazmayacak? Ne yapacağımı bilmiyorum. Barışmamız icin onun bunları tolere edecek olgunluga erişmesi, hayatındaki zorluklarla hayatındaki kadını idare etmeyi oğrenmesi gerek. Belki de daha genc diye bunları idare edemiyordur. Benimse kıskanclıklarımı dizginleyip uslubumu duzeltmem gerekiyor. Bunlar olursa biz ilerde evlenebilirdik de. Şimdi ise elimizde hicbir şey kalmadı. Aynı şehiri kazanmıştık okullarımız 20 dakikalık mesafede. Okullar acık olunca işle tamamen bağlantısı kesiliyor ailesi onu rahat bırakıyor. Şimdi lutfen bana bir akıl verin.Hala barışacakmışız gibi onu duşunuyorum. Ben bu cocuğu ilerde okullar acılınca kendi kotu huylarımı duzeltebilirsem onun hayatı duzene girince arayayım mı? Yoksa hic bulaşmayayım mı?