Herkese merhaba
Lutfen kırmadan incitmeden yaklaşın
Duygu yoğunluklarında acı cekiyorum
Universite sınav surecimi uzattıkca uzattım
Arkadaşlarıma bahsetmek istemediğim icin mesafelendim
Aile bildiğim gidip geldiğim anneannemler bana mesafelendi
Karantina surecine girdim
Ekonomik buhranlar derken
Erkek arkadaşımla birlikteliğim canımı yakar bir hÂl aldı
Kendisi cok başarılı,zeki,tek cocuk ve bana inanılmaz ince merhametli sevgi dolu ilgi dolu
Bense kahroluyorum o bana iyi davrandıkca.
Kendimi yetersiz ve değersiz hissettiğimden oturu.
Biz birbirimizin ilkiyiz.
Onu bırakmak istemiyorum o da beni
Ama beraberken de olmuyoruz gibi yani ben boyle hissediyorum.
O da bir kac aydır kotu halde psikolojik anlamda
Hayatını beni memnun etmek icin yaşaması ne kadar acı..
Bitsin istememek ama beraber de olamamak
Tecrubesiz oluşumuzdan oturu sorunlarımızı cozememek...
Sorun şu ki benim hislerim..Kendimle olmaktan mutlu değilim
Bu ona da yansıyor mudur diyorum
İlerde onunla bir evde yalnız kalmaktan korkuyorum
Ya birbirimize iyi gelmezsek
Ailemle olan kısım bana kendimi değersiz hissettirdiği icin mi onunlayken boyle hissediyorum
Kendi icsel yalnızlığımı onunla paylaşmaktan mı korkuyorum?
Beni yalnız biri gibi gormesin o da etkilenmesin istiyorum mi aslında.Derslerime odaklanıp iyi bir bolum kazansam her şey dinecek.Yetersizliğim azalacak.Ailem bana inanacak mesleğimden memnun olacaklar cunku.Hayatta aktifleşecem.Kendime guvenim artacak
Ama ben tum bu karamsarlıklarla derslerimde ilerleyemiyorum
Yirmi soruluk bir test saatimi alıyor
Surekli her şeye takıyorum
Her şeye anlam yukluyorum
Berbat bir haldeyim
Lutfen herkesin acısının kendine olduğunu unutmayım hislerimi kucumsemeyin
Cunku uyku uyuyamaz oldum
Her gece acıdan kıvranıyorum
Yaşamıma son vermek istiyorum...