cocuklarım olduktan sonra bu şekilde etiketlendim kızlar.
Aslında ben de kabullendim artık evet pimpirikliyim diyorum.
Ama cevrem bu konuda bana sanki uzayliymisim gibi bakıyor.

Cocuktan once cok sosyal ve insanları mıknatıs gibi kendime ceken biriydim.
Benden once onlar benimle goruşmek ister her ortama cagirilirdim.

Kuzenlerimin de olduğu bir apartmanda yaşıyorum .
Bensiz yapamazlardi sensiz bir gunum gecsin istemeyiz enerji kaynagimizsin derlerdi. Diğer komşularım da oyle.

Balon gibi sisip kendimi puf diye sonmuş hissediyorum. sonra


Neyse uzatmadan kisaca bazı olayları anlatim.

Cocuklarımın belli bir duzeni var uyku saati oyun saati vs. Cocukları uyuttuğum saatlerde kapıyı calmayın kızlar bende o sırada yapamadığım işlerimi yapıyorum, bir de cocuklarımız hasta olduğu zaman birbirlerine bulastirmasinlar o zaman da goruşmeyelim diye konuştum. Bunu soylememdeki amac onlar yuzunden benim cocuklarım cok hasta oldu.


(grip olmuş cocukla bana geliyorlardi ağzı acık buyuk kucuk oksuruk hapşırık hepsi vardi.
ertesi gun benimkiler atesleniyordu .
Kac gece ağladım ateslerini duşuremedik sabaha kadar hastanede serum iğne ...)

ben boyle konuştukca ne kadar pimpiriklisin dediler.

Acaba buna mi alındılar?

Baska zaman hep goruşelim dedim. Her gun kapım calınırdı
O gunden sonra ayda bir daha sonra daha da seyrek...
Bir kuzenim benden buyuk onun cocuğu yok. Cok gezmeyi sever.
Cocuk olduktan sonra kendini geri cekti.
Bir şey demedim.
Onceden gel bir bahceye inelim nefes alalım derdi şimdi ben teklif ediyorum ya sen şimdi cocuklarla inmen zor olacak 1 saat hazırlık yapıyorsun zaten bahcede oturamiyoruz ki sen cocukların peşindesin hep dedi.
Tamam dedim.
Bu anlattıklarım koranadan once.
Diğer kuzenlerim geliyor onlara Onceden hep bende vardım aralarında. Şimdi teklif bile etmiyorlar.

Korana olunca bir taraftan sevindim oh iyi ki goruşmuyoruz bir de hastalık dinlemezlerdi diyorum.
Cunku hala cok goruşuyorlar.

Ama hala bir tarafım incinmiş kırık kendimi dışlanmış hissediyorum.
Siz benim yerimde olsanız ne duşunurdunuz ?
Daha mi rahat olurdunuz?

Ben problerimlerimi arkadan değil yuzyuze konuşmayı seviyorum. Başka turlu cozulmuyor yoksa.

Ama bu durum Başka dislanmislik sendromuna girdim.
Kendimi zorla aralarına tekrar aldırmak da istemiyorum. Ama uzuluyorum da işte. Alışkanlıklar mutluluklar kahkahalar...
Hepsi sahte miydi ?
Onceliğim cocuklarım oldu diye mi geldi yoksa tum bunlar başıma.

Etrafımda hic anlayışlı insan yokmuymus en cok buna uzuluyorum.

Kucuk Cocuğu olanlar sizlerinde cevreniz azaldı mi cocuktan sonra eğer oyle olduysa kendimi daha iyi hissedicem.


Oh be icime at at kangren olacaktım yazdim rahatladım