Merhaba herkese
27 yaşındayım, Birazcık umutsuz gunler geciriyorum, hic umursamadığım şeyleri takar oldum bu sıralar, birazcık da yalnız kalma korkusu bastırdı. Bir de bu zamana kadar uzun sureli doğru durust bir ilişkim olmadı. Okuldu, sınavdı, dersti derken hep zamanı var diye duşundum. Şimdi de duşunuyorum o zaman hic gelmiyor kızlar. Karşıma birileri cıkıyor ya tam super gidiyor derken olmuyor ya da hayat goruşum uyuşmuyor.
Hayat goruşumun aynı olmadığı insanla devam etmek istemiyorum. Ama arkadaşlarım bana tolerans gostermiyorsun diyorlar. Ancak insanların kriterleri olması gerektiğine inanıyorum bana uymayan, aklıma yatmayan biriyle sırf yalnız kalmayım diye beraber olamam ki. Mutsuz birlikteliği yalnızlığa tercih ederim. Ama işte İsmail yk şarkı sozunun vucut bulmuş haliyim ya tam, beni beğeneni ben beğenmem benim beğendiğim de ya beni beğenmiyor ya yurumuyor Aslında evlilik vs değil isteğim yol arkadaşımı bulmak istiyorum artık.
Hic boyle karşıma tam anlamıyla uyuşabileceğim biri cıkmayacak derken, ruh eşimi buldum diyen var mı?
Hikayesi mutlu sonla bitenlerin hikayesi nasıl başladı, eşleriniz ya da sevgilinizle nasıl tanıştınız? Nasıl doğru insan olduğuna emin oldunuz?