O ince cizgideyim. Bir tarafı yaşama sevinci kalmamış,depresyonda, bunalım da. Her an ağlamaya hazır biri. Bir tarafı hayat herşeye rağmen guzel herşeye rağmen yaşanılır diyen taraf.


ne yana donsen olmuyor diyenler nasil yapıyorlar nasil cıkıyorlar bu duyguların icinden.. Gittikce kendimi daha dibe batıyor hissediyorum.
Oğlum olmasa yasasam ne yaşamasam ne diyorum. Artık hayattan hic tat almıyorum ..


Hic bisey mutlu etmiyor. Mutlu etse anlık saatlik oluyor.. sonra yine ağlama isteği ve yapyanlizlik.

yapayanliziz işte bu hayatta. Kimsen yok aslında. En cok bu duygu icimi parcalıyor. Kimsenin umrunda değilsin ki. Ne dinleyen var ne anlayan..
kimseye ihtiyacın yok ama taşı bile yosun sarıyor.